بررسی اثرات ضدباکتریایی مشتقات جدید تیازول-تیازولیدین

گسترش مقاومت باکتری ها به آنتی بیوتیک ها از یک سو و عوارض جدی برخی از آنتی بیوتیک ها از دیگر سو، محققین را به سمت شناسایی و کاربردی کردن ترکیبات ضد باکتریایی جدید متمایل کرده است، از ترکیباتی که به خاطر خواص ضد باکتریایی آنها مورد توجه قرار گرفته اند مشتقات تیازول و تیازولیدین هستند. در این کار تحقیقی با استفاده از روش انتشار در چاهک و میکرو دایلوشن اثر ضد باکتریایی مشتقات تیازول-تیازولیدن را بررسی کردیم سپس ld50 مشتق d6 (که دارای بیشترین اثر مهاری بر روی باکتری ها بود) را بر روی موش سوری اندازگیری گردید و با تعیین مقطع بافتی اثرات سمیت این مشتق بر روی بافت کبد و کلیه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان می دهد تنها مشتق شماره d6 از بین چهار مشتق a-d6 دارای اثر مهاری بر روی باکتری ها است و بیشترین و کمترین اثر مهاری این مشتق به ترتیب بر روی باکتری های ادوارزیلا تاردا (g/mlµ62.5 mic= ) و سالمونلا تیفی موریوم (g/mlµ 1000( mic= ثبت گردید. ld50 مشتق d6، 239.88 میلی گرم بر کیلوگرم تعیین گردید، همچنین نتایج بررسی های هیستوپاتولوژی روی بافت کلیه و کبد ضایعاتی مانند هپاتیت، نکروز، باززایی و تغییرات چربی در کبد و نفریت، نکروز، فیبروزی شدن و کست هیالن را در کلیه نشان می دهد. بررسی مشتق d6 با سایر مشتقات مورد استفاده در این آزمایش (که اثر مهاری قابل ملاحظه ای از آنها دیده نشد) نشان می دهد تفاوت ساختاری در مشتق d6 در وجود یک اتصال اکسیژن به حلقه تیازول و ایجاد اکسو تیازول است، مقایسه ld50 و ضایعات کبدی و کلیوی این مشتق نشان می دهد که این مشتق نسبت به سایر مشتقات تیازول و تیازولیدین سمی تر است. در پایان پیشنهاد می شود با اندازگیری ed50 در حیوانات آزمایشگاهی، ارزیابی دقیقی از میزان مفید یا مضر بودن این مشتق در درمان بیماری های باکتریایی انجام گیرد.