بررسی رابطه اعتماد اجتماعی و رضایتمندی زناشویی در بین زنان شهر اصفهان

این پژوهش با روش پیمایش انجام گرفته است. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان متأهل شهر اصفهان تشکیل می داد که بر اساس فرمول کوکران حجم نمونه 353 نفر برآورد شده است. داده ها با استفاده از ابزار پرسشنامه و با استفاده از شیوه نمونه گیری خوشه ای جمع آوری گردید. پرسش نامه علاوه بر متغیرهای زمینه ای، شامل پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (1989) و اعتماد به همسر و اعتماد اجتماعی بود. اعتبار ابزار به وسیله روش اعتبار محتوایی مورد تأیید قرار گرفت و برای سنجش پایایی از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. داده ها به کمک نرم افزارهای آماری spss و excel مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد بین اعتماد اجتماعی و اعتماد به همسر با رضایت مندی زناشویی رابطه مستقیم و معنی داری وجود داشت. بین سن زنان و سن همسر با رضایت مندی زناشویی رابطه معکوس و معنی داری وجود داشت. با افزایش میزان تحصیلات زنان، میزان رضایت مندی زناشویی آنها نیز بالاتر رفت. میزان رضایت مندی زناشویی در بین زنان شاغل بیشتر از زنان خانه دار بود، اما بین رضایت مندی زناشویی بر حسب نسبت فامیلی با همسر تفاوت معنی داری مشاهده نشد. متغیر اعتماد به همسر در مجموع بیشترین تأثیر را بر میزان رضایت مندی زناشویی داشته است و بعد از آن به ترتیب متغیرهای اعتماد اجتماعی، تعداد فرزندان و سرمایه فرهنگی بیشترین تأثیر را بر متغیر وابسته رضایت مندی زناشویی داشته اند.