ترجمه و شرح 330 بیت از مدایح شیخ عبدالمحسن الکاظمی

عبدالمحسن کاظمی ملقب به ابوالمکارم از نسل امام موسی کاظم( ع) و مالک اشتر نخعی، ملقب به« شاعر عرب» در بغداد متولد شد. در جایگاه ادبی او همین بس که جزء طبقه ی اوّل شاعران مصری و در ردیف حافظ و بارودی قرار داشته است از ویژگی های منحصر به فرد او، قصاید طولانی شاعر، بدیهه سرایی و سیر کردن در سبک شعرای قدیم است. کاظمی در کاظمین نزد ابراهیم طباطبائی شاگردی نمود و با پیوستن به سید جمال الدین اسدآبادی به مصلحی اجتماعی- سیاسی مبدل گردید از آن پس توسط مأموران دولت عثمانی مورد تعقیب واقع شد و ناچار با مهاجرت از عراق به مصر رفت و به حزب محمد عبده پیوست و کاظمی در بدو ورودش به مصر با قصایدی بلند که در مدح پیامبر( ص)، اهل بیت، سامی بارودی، محمد عبده و دیگرشخصیت های ادبی و سیاسی سروده است با استقبال گرم مردم و اهل ادب آن دیار واقع گردیده است از آنجایی که کاظمی شاعری مردمی و سیاسی بوده است مضامین اجتماعی و سیاسی در این مدایح بیداد می کند و آشکارا مردم را به آزدی و اصلاح طلبی دعوت می کند و از ظلم و ستم حاکمان عثمانی شکوه می کند و کاظمی تا آخر عمر که ستاره اش افول کرد در مصر ماند تا اینکه در غربت و تنهایی در مصر جدید جهان را وداع گفت