تأثیر آموزش تحلیل رفتار متقابل بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر دبیرستانی شهر کرمانشاه

اجتماعی شدن یک فرآیند دو جانبه ارتباطی میان فرد و جامعه است که ابعاد و جوانب گوناگونی دارد. از جمله این ابعاد کسب مهارت های اجتماعی، چگونگی برقراری ارتباط با سایر افراد و سازگاری اجتماعی است. محیط خانواده و مدرسه در فراهم ساختن امکان یادگیری سازگاری با محیط نقش مهمی برعهده دارند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش تحلیل رفتار متقابل بر افزایش سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر دوره متوسطه شهر کرمانشاه در سال تحصیلی 93-1392 انجام گرفت. به این منظور تعداد30 نفر دانش آموز پایه اول دوره متوسطه اداره آموزش و پرورش ناحیه سه شهرکرمانشاه به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند و به دو گروه آزمایش(15دانش آموز) وگروه کنترل(15دانش آموز) گمارده شدند. طرح پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون– پس آزمون با گروه کنترل بود. جهت جمع آوری داده ها از پرسش نامه سازگاری اجتماعی کالیفرنیا(1939) استفاده شدکه در پیش آزمون و پس آزمون توسط گروه آزمایش وکنترل تکمیل گردید. آموزش تحلیل رفتار متقابل طی هشت جلسه بر روی گروه آزمایش انجام گرفت و در این فاصله گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک و چند متغیری تحلیل شد، نتایج نشان داد که آموزش تحلیل رفتار متقابل سبب افزایش سازگاری اجتماعی کلی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شد. به علاوه آموزش تحلیل رفتار متقابل موجب کاهش گرایش های ضد اجتماعی، افزایش روابط اجتماعی، روابط خانوادگی، قالب های اجتماعی و روابط مدرسه ای دانش آموزان دختر شرکت کننده در گروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل شد. با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت رویکرد تحلیل رفتار متقابل روشی کارآمد در افزایش سازگاری اجتماعی دانش آموزان است.