بررسی نقش سرمایه اجتماعی در ارتقای کیفیت زندگی در منطقه 8 شهرداری مشهد

یکی از مهمترین اهداف توسعه، بهبود کیفیت زندگی در سطوح محلی، ملی و بین المللی است. عدم توجه برنامه¬ریزان عرصه مدیریت شهری به جنبه های اجتماعی و ظرفیت¬ها و منابع بالقوه انسانی، ارتقای کیفیت زندگی شهروندان و محیط زیست آنها را با مشکلات عدیده¬ای مواجه ساخته است. در این ارتباط سرمایه اجتماعی مفهومی است که ارتباط تنگاتنگی با کیفیت زندگی دارد. در این پژوهش هدف، بررسی نقش سرمایه¬های اجتماعی در ارتقای کیفیت زندگی در منطقه هشت شهرداری مشهد است. روش تحقیق این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی بوده که از منابع کتابخانه¬ای- اسنادی، پرسشنامه و پیمایش¬های میدانی جهت گردآوری اطلاعات مورد نیاز استفاده گردیده است. از آنجایی که دیدگاه شهروندان و مدیران شهری در مورد وضعیت موجود سرمایه¬ه اجتماعی و کیفیت زندگی در منطقه 8 شهرداری مشهد مقایسه شده است، حجم نمونه در این پژوهش 380 نفر از شهروندان و 36 نفر از مدیران شهری می¬باشد. روش تحلیل داده¬ها به دو طریق آمار توصیفی و استنباطی صورت گرفت و از نرم افزار spss وexcel جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات بهره برده شد. جهت تحلیل دیدگاه¬های شهروندان و مدیران از آزمون من-وایتنی (man whitney) بهره برده شد. نتایج این پژوهش نشان می¬دهد میان دیدگاه¬های این دو گروه چه در بعد سرمایه اجتماعی و چه در بعد کیفیت زندگی تفاوت معناداری وجود دارد. میانگین توصیفی شاخص سرمایه¬های اجتماعی از نظر شهروندان برابر با 64/2 درصد و مدیران 38/3 درصد می¬باشد. همچنین میانگین شاخص¬های کیفیت زندگی از نظر شهروندان برابر با 3 و مدیران 57/3 درصد است. به عبارت دیگر مدیران نسبت به شهروندان از حیث ارزیابی این شاخص¬ها وضعیت مناسبتری را ارزیابی می¬نمایند و در تمامی ابعاد سطح میانگین توصیفی مدیران نسبت به شهروندان وضعیت مطلوب¬تری را نشان می¬ دهد. جهت بررسی اثرگذاری سرمایه¬¬های اجتماعی بر کیفیت زندگی و ارتباط بین شاخص¬های سرمایه اجتماعی از آزمون اسپیرمن استفاده شد. نتایج این آزمون در سطح 95 درصد نشان می¬دهد که سرمایه¬ های اجتماعی بر کیفیت زندگی تأثیرگذار است و ضریب همبستگی آن برابر با 0.245 می¬باشد و بین شاخص¬های سرمایه اجتماعی ارتباط معناداری وجود دارد اما دارای نقش ضعیفی می¬باشد.