اثر سطوح مختلف ورمی کمپوست بر خصوصیات کمی و کیفی دو ژنوتیپ گیاه بابونه (matricaria reticuta l.) در ایران

مدیریت موثر حاصلخیزی خاک، کلید کشاورزی پایدار است. شناسایی راهکارهای موثر در کاهش مصرف کودهای شیمیایی و بهره گیری بیشتر از کودهای آلی جهت تأمین نیازهای تغذیه ای گیاهان در راستای سلامت تولیدات کشاورزی و بهبود خصوصیات فیزیکی و شیمیایی و زیستی خاک ضروری به نظر می رسد. این تحقیق به منظور بررسی اثر سطوح مختلف ورمی کمپوست بر خصوصیات کمی و کیفی دو ژنوتیپ بابونه آلمانی طی سال زراعی 1393-1392 در محوطه گلخانه گروه علوم باغبانی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه گیلان با هدف تعیین سطح کودی مناسب و ژنوتیپ برتر جهت دستیابی به حداکثر عملکرد انجام شد. آزمایش در قالب فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در سه تکرار و در شرایط آب و هوایی گیلان صورت پذیرفت. تیمارها شامل چهار سطح ورمی کمپوست (صفر، 14، 16 و 18 تن در هکتار) و ژنوتیپ های مورد بررسی شامل تهرانی و اصفهانی بودند. نتایج نشان داد که افزایش سطوح ورمی کمپوست بر صفات اندازه گیری شده در سطح آماری 1 درصد معنی دار بود. بطوریکه تیمار 18 تن در هکتار ورمی کمپوست اختلاف معنی داری را نسبت به شاهد نشان داد. با توجه به نتایج اثر ژنوتیپ بر صفات ارتفاع بوته، تعداد ساقه اصلی، وزن خشک گل، فنل کل، درصد نیتروژن و فسفر موجود در بافت شاخساره در سطح احتمال 5 درصد معنی دار بود. همچنین ژنوتیپ در سطح احتمال 1 درصد بر صفات تعداد کل گل، تعداد گل در بوته از یک برداشت، وزن تر گل و درصد پتاسیم معنی دار بود. ژنوتیپ بر میزان فلاونوئید کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی گل تأثیر نداشت. نتایج حاکی از تأثیر ترکیبات تیماری بر صفات قطر گل و ارتفاع نهنج در سطح پنج در صد بود. در مجموع ژنوتیپ تهرانی به همراه 18 تن در هکتار ورمی کمپوست بهترین نتایج را در صفات اندازه گیری شده داشت.