بررسی تأثیر کودهای بیولوژیک (فسفاته بارور-2 و نیتروکسین) و پلیمر سوپرجاذب در شرایط تنش خشکی بر عملکرد و اجزای عملکرد کنجد

به¬منظور بررسی تأثیر کودهای بیولوژیک نیتروکسین و بارور-2 و پلیمر سوپرجاذب در شرایط تنش خشکی بر عملکرد و اجزای عملکرد کنجد آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و به صورت مزرعه ای در سال زراعی 1391 در دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان واقع در جنوب خرم آباد به اجرا در آمد. چهار عامل موجود در این آزمایش شامل: کود زیستی نیتروکسین، کود زیستی ¬بارور-2، پلیمر سوپرجاذب و تنش خشکی بودند. عامل اصلی در این تحقیق تنش خشکی بود که در دو سطح تنش و عدم تنش در کرت های اصلی قرار گرفت. عامل های فرعی در این آزمایش کودهای زیستی نیتروکسین، بارور-2 و پلیمرسوپرجاذب بودند که در دو سطح مصرف و عدم مصرف به صورت فاکتوریل 2×2×2 در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که استفاده از کودهای زیستی نیتروکسین و بارور- 2 به همراه سوپر جاذب در سرایط تنش خشکی بر صفات تعداد کپسول در بوته، تعداد دانه در بوته و درصد روغن اثر معنی داری داشت و باعث افزایش این صفات شد. اما بر وزن هزار دانه، تعداد دانه در کپسول و ارتفاع بوته تأثیری نداشت. در شرایط تنش خشکی کاربرد سوپرجاذب به همرا مصرف نیتروکسین، بر روی صفاتی از قبیل ماده خشک کل ، عملکرد دانه و شاخص برداشت معنی دار و باعث افزایش آن ها شد، به¬نظر می¬رسد که مصرف سوپرجاذب اثرات مضر ناشی از تنش خشکی را کاهش داد. بیشترین ماده¬خشک¬کل (8/527 گرم¬در¬مترمربع) در تیمار عدم مصرف بارور-2، مصرف نیتروکسین و مصرف سوپرجاذب در شرایط تنش خشکی، بیشترین عملکرد دانه (180 گرم¬درمترمربع) در تیمار عدم مصرف بارور-2، مصرف نیتروکسین و مصرف سوپرجاذب در شرایط تنش خشکی و بیشترین شاخص برداشت (14/34درصد) در تیمار عدم مصرف بارور-2، مصرف نیتروکسین و مصرف سوپرجاذب در شرایط تنش خشکی به¬دست آمد.