بررسی رابطه بین متغیرهای والدینی و متغیرهای فردی در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان سال سوم راهنمایی شهر اصفهان در سال تحصیلی 93-92

پیشرفت تحصیلی مهم ترین شاخص و نشانگر موفقیت نظام آموزشی و یادگیرنده است. بنابراین شناسایی عوامل تعیین کننده برای بهبود بخشیدن به آن بسیار ارزشمند است. از این رو، هدف مطالعه حاضر بررسی قدرت متغیرهای والدینی(سبک فرزندپروری، وضعیت اجتماعی- اقتصادی خانواده)، و متغیرهای فردی(انگیزش تحصیلی، خودکارآمدی)، در تعیین پیشرفت تحصیلی بود. برای رسیدن به این هدف از بین دانش آموزان سوم راهنمایی که در سال 93-92 در مدارس دولتی مشغول به تحصیل بودند 400 نفر به شکل تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند آزمون های سبک فرزندپروری بامریند، وضعیت اجتماعی- اقتصادی خانواده(محقق ساخته)، انگیزش تحصیلی والرند و خودکارآمدی شرر اجرا شدند. داده ها با استفاده از روش رگرسیون گام به گام تحلیل شدند. روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. نتایج حاصل نشان دادند که بین متغیر فرزندپروری، وضعیت اجتماعی- اقتصادی رابطه ی معنی داری با پیشرفت تحصیلی(معدل) دانش آموزان وجود ندارد، و انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی نقش معنی داری (01/0>p) در پیش بینی پیشرفت تحصیلی (معدل) دانش آموزان دارد. همچنین بین پیشرفت تحصیلی و خودکارآمدی رابطه مثبت (155/0) معنی دار، و بین پیشرفت تحصیلی و بی انگیزگی رابطه منفی (179/0-) معنی داری وجود دارد. بر اساس یافته های بدست آمده می توان نتیجه گرفت با افزایش بی انگیزگی پیشرفت تحصیلی (معدل) دانش آموزان کاهش و با افزایش خودکارآمدی پیشرفت تحصیلی (معدل)افزایش می یابد. همچنین متغبرهای فرزندپروری و وضعیت اجتماعی- اقتصادی خانواده، پیش بینی کننده ی مناسبی برای پیشرفت تحصیلی دانش آموزان نمی باشند.