ارائه مدلی ابتکاری برای هماهنگی کارکرد تیم های نجات و ارزیابی زیان خسارات در مواقع بحران

پاسخ به بحران یکی از فاز های مدیریت بحران می¬باشد. روش کارکرد کلیه تیم هایی که در این فاز فعالیت می¬کنند، تاثیر مستقیم بر کاهش تلفات دارد. از این رو می¬توان این فاز را مهم¬ترین فاز مدیریت بحران دانست. برآورد یا تخمین نیاز به کمک بر روش کارکرد این تیم¬ها بسیار اثر گذار می¬باشد. هر چه اطلاعات دقیق تر و صحیح تری از میزان نیاز به کمک در دست باشد، کمک رسانی بهتر و در نتیجه تلفات کمتر خواهد شد. بدین ترتیب، برنامه ریزی تیم¬های پاسخ و به همان اندازه برآورد نیاز در مدیریت بحران به عنوان یک مسئله مهم مطرح می¬باشد. برآورد نیاز به واقعی توسط تیم هایی که به این منظور آموزش دیده اند می¬تواند بر چگونگی برنامه ریزی تیم های پاسخ تاثیر¬گذار باشد. از طرفی برآورد این نیاز که بر اساس زیان ها وارده به نواحی آسیب دیده بدست می¬آید خود نیاز به برنامه ریزی دارد. از این رو هدف از این مطالعه ارائه یک مدل است که امکان برنامه ریزی تیم های پاسخ و هم چنین برآورد نیاز به کمک را به صورت هماهنگ و پویا فراهم کند. در این مطالعه با استفاده از مسیریابی تیم های پاسخ و همچنین تیم های برآورد نیاز به برنامه¬ریزی این تیم ها پرداخته شده است، سپس با استفاده از یک فرآیند کنترل بهینه و فرآیند تصمیم گیری متوالی مانند فرآیند تصمیم گیری مارکوف، امکان برنامه ریزی پویا و ایجاد هماهنگی بین این تیم ها در یک سیستم عامل مبنا فراهم شده است. برای تشریح کارکرد این مدل نتایج حاصل از کاربرد آن در چندین شبکه کوچک و بزرگ که به صورت تصادفی تولید شده اند ارائه شده است و نتایج آن مورد بحث قرار گرفته است. تصادفی بودن شبکه ها باعث می¬شود که کاربرد این مدل نه تنها وابسته به شبکه خاصی نباشد، بلکه طیف خوبی از شبکه های با ابعاد کوچک و بزرگ را پوشش دهد. بنابراین می¬توان این مدل را یک مدل سازگارا به حساب آورد. نتایج حاصل از حل مدل پیشنهادی نشان می¬دهد که این رویکرد می تواند برای شبکه های با ابعاد کوچک 12 درصد و در شبکه های بزرگ با 50 گره، تا 16 درصد کارکرد تیم های پاسخ را بهبود بخشد.