نقش واسطه ای نگرش های ناکارآمد در اثربخشی آموزش گروه درمانی شناختی رفتاری بر کاهش نشانگان بی خوابی دانشجویان خوابگاهی

چکیده پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر کاهش نشانگان بی خوابی با میانجیگری نگرش های ناکارآمد در دانشجویان پسر خوابگاهی دانشگاه رازی کرمانشاه انجام شده است. روش این مطالعه نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود و روش آماری استفاده شده تحلیل کواریانس یک راهه و تی همبسته است. در این پژوهش، انتخاب نمونه به این صورت بود که در ابتدا 120 پرسشنامه کیفیت خواب پترزبورگ و نگرش های ناکارآمد به صورت تصادفی در بین دانشجویان پسر خوابگاهی دانشگاه رازی شهر کرمانشاه پخش شد و از بین دانشجویانی که در پرسشنامه های مذکور بالاترین نمره را کسب کرده اند تعداد 20 دانشجو انتخاب و از بین آنها 10 نفر بصورت تصادفی در گروه آزمایش و 10 نفر دیگر در گروه گواه قرار گرفتند، ملاک شمول نمره بالاتر از 135 در پرسشنامه نگرش های ناکارآمد بک و ویسمن و بالاتر از 7 در پرسشنامه کیفیت خواب پترزبورگ بود، ملاک حذف قرار داشتن هم زمان تحت درمان های روان پزشکی و روان شناختی بود. در این پژوهش، 2 جلسه غیبت از جلسات مجاز شمرده شد و 3 جلسه غیبت به عنوان ملاک افت تعیین شد. با اعمال این ملاک، تعداد اعضاء گروه آزمایشی به 7 نفر رسید و تعداد کل نمونه در پس آزمون 17 نفر شد. پرسش نامه های کیفیت خواب و نگرش های ناکارآمد در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و دو ماه بعد از پایان مداخله توسط دانشجویان تکمیل شد. دانشجویان گروه آزمایش به مدت 7 جلسه 2 ساعته تحت درمان شناختی رفتاری به شیوه گروهی شرکت داده شدند. نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری گروهی اثر معناداری بر کاهش نشانگان بی خوابی با میانجگری نگرش های ناکارآمد در مقایسه با دانشجویان گروه کنترل دارد و چنین دستاوردی در پی گیری دوماه حفظ شد.