ارتباط بین سبک های تصمیم گیری و کارایی مربیگری مربیان تیم های ورزشی مدارس شهر قم

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین سبک های تصمیم گیری و کارایی مربیگری مربیان تیم های ورزشی مدارس شهر قم بود. روش تحقیق همبستگی، نوع تحقیق کاربردی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه مربی- معلمان تربیت بدنی شهر قم (193 نفر) که تا سال تحصیلی 92-1391 دارای حداقل3 سال سابقه معلمیِ تربیت بدنی و دو دوره شرکت در مسابقات ورزشی به عنوان مربی بودند، تشکیل می داد. به علت حجم کم واجدین شرایط، تعداد افراد نمونه برابر با جامعه آماری در نظر گرفته شد. ابزار پژوهش، شامل پرسشنامه ویژگی های فردی، پرسشنامه های سبک های تصمیم گیری اسکات و بروس (1995) و کارایی مربیگری فلتز، مورتیز، چیس و سالیوان (1999) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کلموگروف-اسمیرنوف جهت نرمال بودن داده ها استفاده شد. همچنین از ضریب همبستگی پیرسون جهت ارتباط سنجی در سطح 0/05 ?p و جهت پیش بینی متغیرها، از رگرسیونِ چند متغیره استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که سبک غالب تصمیم گیری مربیان سبک عقلانی و بیشترین کارایی مربیگری مربیان، کارایی شخصیت سازی بود. همچنین بین سبک های تصمیم گیری اجتنابی، وابستگی و آنی با کارایی مربیگری ارتباط منفی معنادار و بین سبک های تصمیم گیری عقلانی و شهودی با کارایی مربیگری یک رابطه مثبت معنادار وجود داشت. نتایج رگرسیون نشان می دهد که سبک های تصمیم گیری قابلیت پیش بینی کارایی مربیگری را دارد. با توجه به اهمیت کارایی مربیگری و سبک های تصمیم گیری، پیشنهاد می شود که این دو متغیر در کارگاه های آموزشی و سرفصل هایِ کلاس هایِ مربیگری گنجانده شود.