تاثیر دو شیوه تمرینی نوروفیدبک و پیلاتس بر تعادل دانشجویان دختر فعال

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر آموزش نوروفیدبک و تمرینات پیلاتس بر تعادل دانشجویان دختر تربیت بدنی بود. 40 دانشجوی دختر تربیت بدنی با میانگین سنی 1/32±20/95 سال و میانگین وزن 6/58±64/37کیلوگرم و میانگین قد 6/49±165/69سانتی متر از نمونه های در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در چهار گروه نوروفیدبک واقعی (آموزش نوروفیدبک بر اساس امواج مغزی خود فرد)، گروه نوروفیدبک ساختگی (عدم ارائه فیدبک ها بر اساس امواج مغزی خود فرد)، گروه پیلاتس (انجام تمرینات پیلاتس) و گروه کنترل (بدون انجام تمرین) تقسیم شدند (یک سو کور). 30 دقیقه آموزش نوروفیدبک شامل تقویت موج بتا و بازداری موج تتا در ناحیه o1 و o2 بود. همچنین گروه تجربی به مدت چهار هفته (هفته ای 3 جلسه) به انجام تمرینات پیلاتس پرداختند. از تمامی شرکت کنندگان پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری تعادل (ایستا، نیمه پویا و پویا) به عمل آمد. برای استخراج نتایج از آزمون تحلیل واریانس در اندازه گیری های تکراری چند عاملی و تحلیل کوواریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد (p≤0/05). نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری تکراری چند عاملی نشان داد که آموزش نوروفیدبک و پیلاتس بر تعادل ایستا و نیمه پویا و پویا (بجز در جهت جانبی و قدامی جانبی) تاثیر معناداری داشت. همچنین تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد تاثیرگذاری تمرینات پیلاتس بر تعادل بیشتر از نوروفیدبک بود