تاثیر بی ثباتی اقتصاد کلان بر رفتار وام دهی بانک های دولتی در ایران

هدف از این مطالعه، بررسی اثر بی ثباتی اقتصاد کلان بر وام دهی بانک های دولتی در ایران، با استفاده از داده های بانک های دولتی و شاخص خود ساخته بی ثباتی اقتصاد کلان از سال 1350 تا سال 1390 است. نتایج در چهارچوب روش همجمعی و ardlنشان می دهد که وام دهی بانک های دولتی با بی ثباتی اقتصاد کلان رابطه ای بلندمدت دارد. به عبارت دیگر، در بلندمدت تغییرات در شاخص بی ثباتی اقتصاد کلان (افزایش) با کاهش وام دهی بانک های دولتی همراه خواهد بود. از سوی دیگر، افزایش در دارایی بانکهای دولتی که پراکسی از اندازه بانک بوده، حاکی از تأثیر معنادار آن بر وام دهی بانک های دولتی است. همچنین نتایج به دست آمده نشان می دهد، هر چند نسبت سپرده به سرمایه و وام دهی بانک های دولتی در بلندمدت دارای ارتباط متقابل نسبت به یکدیگر هستند، اما در کوتاه مدت نسبت به خطای تعادل، خود را تعدیل نمی کنند. به عبارت دیگر، نسبت سپرده به سرمایه هرچند بر وام دهی بلندمدت بانک های دولتی موثر است، اما خود از آنها تأثیر نمی پذیرد. در واقع، این متغیر نسبت به سایر متغیرها در کوتاه مدت برون زای ضعیف است. همچنین کوچکتر از واحد بودن ضریب ecm به معنی با ثبات بودن وهمگرایی در رسیدن به تعادل می باشد و معنا دار بودن آن حاکی از وجود رابطه علیت بلند مدت از سمت متغیرهای الگو به سمت وام دهی بانک های دولتی است. رفتار وام دهی بانک واعتبار دو سویه آن با متغیرهای اقتصاد کلان موضوعی است که توجهات بسیاری را در سالهای اخیر به خود جلب کرده است. در حالی تئوری کلاسیک در مورد نوسانات اقتصادی نقش بازارهای مالی را در نوسانات کلی کم محاسبه می نماید. آشفتگی های مالی اخیر و مشکلات اقتصاد کلان که به دنبال آن بروز کرده است. بانکها وتصمیمات آنها را در مرکز بحث های سیاسی وآکادمیک قرار داده است. در بحث هایی که انجام شده است بر مبنای تئوری هایی که بر مبنای اطلاعات نامتقارن و مشکلات بازارهای سرمایه داری واقع شده است. وام های بانکی این قابلیت را یافته اند که نوسانات کلی را از طریق نقش خود در مکانیسم های انتقالی پول یا طبیعت چرخه ای خود تقویت نمایند. این پژوهش ارتباط بین رفتار وام بانکی و عدم ثبات اقتصاد کلان را بررسی می کند. این قضیه را با استفاده از داده های بانک های دولتی در ایران برای سالهای 1350تا 1390بررسی می کنیم. برآوردها نشان می دهند که بانک ها نسبت وام دهی خود را در دوران نوسان اقتصادی به طور قابل ملاحظه کاهش می دهند، که قابل توضیح توسط معکوس سازی ریسک بیشتر مدیران بانکی است. در این فصل به بیان مواردی از جمله ، مفاهیم ، سوالات و مفروضات واهداف تحقیق خواهیم پرداخت.