مقایسه اثر دو نوع تمرین وامانده ساز هوازی و بی هوازی برسطوح سرمی bdnf و ارتباط آن با سروتونین مردان فعال

یکی از عوامل واسطه ای ورزش و تاثیر آن بر عملکرد های مغزی و حتی بدنی فاکتور نروتروفیک مشتق از مغز است. لذا هدف ازاین پژوهش تعیین تأثیر دونوع فعالیت بدنی وامانده ساز هوازی و بی هوازی بر سطوح bdnf سرمی و ارتباط آن با سروتونین مردان فعال بوده است. بدین منظور تعداد 16 نفر از دانشجویان فعال به صورت تصادفی بر اساس تست vo2maxبه دو گروه تقسیم شدند.از افراد برای تعیین سطوح پایه قبل از تست نمونه خونی جمع آوری شد.گروه اول تست وامانده ساز بی هوازی کانینگهام و فالکنر را انجام دادندو گروه دوم تست وامانده ساز هوازی استراند را بانجام رساندندو بلافاصله بعد از واماندگینمونه خونی مجدد گرفته شد. برای بررسی تفاوت میانگین ها از آزمون های تی زوجی، تی مستقل و همبستگی پیرسون، در سطح معنی داری 05/0p? استفاده شد. نتایج نشان داد که هر دو نوع ورزش حاد وامانده ساز هوازی و بی هوازی بر روی bdnf تأثیر معنی داری داشتند و موجب تنظیم افزایشی آن می شوند (بی هوازی 039/p=؛ هوازی 041/p=). همچنین اجرای یک جلسه ورزش تا حد واماندگی خواه از نوع هوازی و خواه بی هوازی باعث افزایش معنی دار سروتونین سرم می گردند (بی هوازی 012/p=؛ هوازی005/0 p=). از سوی دیگر، همبستگی مثبت و معنی داری بین سطوح سروتونین و bdnf در هر دو گروه آزمودنی وجود داشت (020/p=) اما تغییرات سطوح دو متغیر یاد شده در دو گروه تفاوت معنادار نداشت (بی هوازی 439/0p=؛ هوازی755/0p=). بطور کلی، این پژوهش نشان داد که اجرای یک جلسه ورزش حاد از هر دو نوع هوازی و بی هوازی تا حدواماندگی بر سطوح bdnfو سروتونین سرمی تاثیر گذار هستند. همچنین بین سروتونین و bdnfبه دنبال اجرای این دو نوع تمرین ارتباط مثبت و معناداری وجود دارد.