مدل یابی ساختاری روابط عوامل آموزشگاهی موثر بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه

پژوهش حاضر با هدف مدل یابی عوامل آموزشگاهی موثر بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه انجام شد. بدین منظور تعداد600 نفر (302 دختر و 298 پسر) با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از دانش آموزان مقطع متوسطه استان گلستان که در سال تحصیلی 92-91 مشغول به تحصیل بودند، انتخاب شده و ابزار انگیزش تحصیلی (ams) والرند وهمکاران (1992)، پرسشنامه جو کلاس و مدرسه آلفرد و همکاران( 2004)، پرسشنامه رهبری معلم حسنیاتی و همکاران(2009)، پرسشنامه نحوه تدریس معلم فرج الهی(1383)، و پرسشنامه های محقق ساخته تشویق و تنبیه آموزشگاه و فعالیتهای فوق برنامه را پاسخ دادند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی( تحلیل مسیر)، تحلیل شد و نتایج زیر بدست آمد: متغیرهای شرایط مطلوب آموزشگاهی (رضایت از آموزشگاه و برخورد مسئولان )، نحوه تدریس معلم ، جوکلاس و مدرسه، شیوه رهبری معلم، تشویق و تنبیه آموزشگاه و فعالیتهای فوق برنامه ارتباط معناداری با انگیزش تحصیلی دارند و تنها فاصله خانه تا مدرسه بود که ارتباط معناداری نداشته است. نتایج تحلیل مسیر نیز نشان داد که تمام متغیرهای معنادار به صورت مستقیم یا غیر مستقیم و کلی بر انگیزش تاثیر داشته است. که از میان این متغیرها، جو مدرسه، رهبری معلم و تشویق و تنبیه آموزشگاه به صورت مستقیم بیشترین تاثیر را بر انگیزش دانش آموزان داشته است. متغیر های جو کلاس، شرایط مطلوب مدرسه و فعالیتهای فوق برنامه نیز به واسطه و میانجی متغیرهای جو مدرسه، رهبری معلم و تشویق و تنبیه آموزشگاه به صورت غیر مستقیم بر انگیزش دانش آموزان تاثیر گذار بوده است. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نیز نشان داد که متغیر های جو مدرسه، رهبری معلم و تشویق و تنبیه آموزشگاه مهمترین عوامل پیش بینی کننده انگیزش تحصیلی به حساب می آیند و در مجموع 16 درصد از واریانس انگیزش تحصیلی راتبیین می کنند. کلید واژه ها: انگیزش تحصیلی، عوامل آموزشگاهی، شرایط مطلوب مدرسه، جوکلاس و مدرسه، شیوه رهبری معلم، تشویق و تنبیه آموزشگاه، نحوه تدریس معلم، فعالیتهای فوق برنامه