رابطه سبک مدیریت کلاس و انگیزه پیشرفت با یادگیری خودگردان

هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط انگیزه ی پیشرفت و سبک مدیریت کلاس با یادگیری خودگردان دانش آموزان دوره ی متوسطه بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های انگیزه ی پیشرفت برنارد واینر، نگرش و باورهای معلمان در مورد مدیریت کلاس مارتین و بالدوین و راهبردهای انگیزش برایهدف از این پژوهش، بررسی ارتباط انگیزه¬ی پیشرفت و سبک مدیریت کلاس با یادگیری خودگردان دانش¬آموزان دوره¬ی متوسطه بود. جامعه¬ی آماری پژوهش 4089 نفر دانش آموزان دختر و 350 نفر دبیران زن مدارس متوسطه-ی شهرستان مرند در سال تحصیلی93-92 بود. از میان این جامعه، تعداد 354 نفر از دانش آموزان و 186 نفر از دبیران با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان به عنوان نمونه با روش نمونه گیری تصادفی خوشه¬ای انتخاب شدند. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جهت جمع آوری داده¬ها از پرسشنامه¬های انگیزه¬ی پیشرفت برنارد واینر، نگرش و باورهای معلمان در مورد مدیریت کلاس مارتین و بالدوین و راهبردهای انگیزش برای یادگیری پنتریچ استفاده شد که روایی و پایایی پرسشنامه¬ها به تأیید صاحب نظران رسیده و ضریب پایایی آن¬ها به ترتیب 51/0 ، 68/0و 76/0 است. داده ها با استفاده از روش¬های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و روش¬های آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t تک نمونه¬ای و رگرسیون چند متغیره به روش ورود) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که بین انگیزه¬ی پیشرفت و یادگیری خودگردان دانش آموزان رابطه¬ی معنادار وجود دارد. همچنین بین سبک مدیریت کلاس تعاملی و مداخله گر با یادگیری خودگردان رابطه ی معنادار به دست آمد اما بین سبک مدیریت غیرمداخله¬گر و یادگیری خودگردان رابطه ی معنادار به دست نیامد. تحلیل رگرسیون چند متغیره نشان داد که از میان ابعاد انگیزه¬ی پیشرفت، دو بعد عاطفی و خطرجویی و از میان سبک¬های مدیریت کلاس، سبک های مدیریت تعامل گرا و مداخله¬گر پیش بین معنادار یادگیری خود¬گردان دانش آموزان هستند. یادگیری پنتریچ استفاده شد