تحلیل حکمروایی شهری در مشهد (مطالعه موردی: مناطق یک،سه و ده شهرداری مشهد)

حکمروایی خوب در واقع رهیافتی تطبیقی در برنامه ریزی و مدیریت منابع در قلمرو سرزمین (کشور،منطقه،شهر) برای دست یابی به توسعه پایدار به شمار می آید که از طریق رفتار قاعده مند و نهادینه شدن پاسخ گویی، مشارکت،شفافیت،قانونمندی،مسولیت پذیری و مانند این ها دست یافتنی است. به همین دلیل حکمروایی خوب شهری فرایند کنش و واکنش متقابل مسولان و مدیران و شهروندان در سطح کلان تا خرد است. تحقیقات انجام شده درباره شهر مشهد نشان از مشکلات گوناگون شهرداری در مواردی همچون شفافیت و اطلاع رسانی،عدالت؛پاسخگویی و عدم رضایت مندی شهروندان است، که از عمده ترین شاخص های حکمروایی خوب به حساب می آیند. لذا انجام پژوهشی با تکیه بر اصول و شاخص های حکمروایی خوب شهری و برنامه ریزی در راه ارتقای آن ضرورتی غیر قابل انکار به شمار می آید.این پژوهش با سنجش میزان شاخص های حکمروایی خوب دریچه ای را به روی این مهم باز می کند. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی و از نوع کاربردی می باشد؛ برای دست یابی به این هدف جامعه آماری با حجم نمونه 384 نمونه پرسشگری مورد پرسش قرار گرفت که در دو دیدگاه شهروندان و مسئولین،پرسشنامه ها مورد تجزیه و تحلیل واقع شدند. نتایج حاصل از تحلیل های spss که به صورت آزمون های پارامتریک و ناپارامتریک مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت نشان می دهد که وضعیت حکمروایی در مناطق مورد مطالعه از تفاوت معنی داری برخوردار است و جهت دست یابی به حکمروایی خوب می توان به موارد ذیل توجه کرد ؛1 – اجماع مدیران محلی بر اجرای مدیریت یکپارچه 2- افزایش هماهنگی بین ارگان ها 3- قانونمداری اداری در مدیریت شهری در سطح مناطق شهر مشهد.