بررسی جایگاه طنز از گذشته تا به امروز با تأکید بر آثار عبید زاکانی ، علی اکبر دهخدا و کیومرث صابری فومنی (گل آقا)

طنز در اصطلاح ادبی، شیوه خاص انتقادی است که ادبا به وسیله آن به صورت غیرمستقیم و با بزرگ نمایی واقعیت ها ضعف های و لغزش های اجتماعی را موردنقد قرار می دهند و هر نویسنده و ادیب طنزپردازی در جهت بیان مقاصد اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و... از شگردهای هنری خاص خود بهره می برد در این تحقیق که روش آن بر پایه روش توصیفی ـ تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای ـ اسنادی استوار است، نگارنده ضمن بررسی و تحلیل اوضاع اجتماعی، سیاسی و فرهنگی عصر هر سه ادیب و طنزپرداز برجسته ادبیات فارسی (عبید زاکانی، علی اکبر دهخدا (دخو) و کیومرث صابری فومنی (گل آقا )روشن می سازد که چگونه ادبای طنزپرداز برجسته ایران زمین توانسته اند با استفاده از شیوه طنز و عناصر و سازوکارهای القای بیان و معانی و مقاصد خود را نسبت به اوضاع اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جامعه بیان نمایند و هریک از آنان با بهره گیری از طنز، کدام بخش از اوضاع جامعه را موردبررسی قرار داده اند که سپس نگارنده،پس از بررسی و تأمل ژرف بینانه به آثار هریک از آنان، به این نتیجه رسید که عبید زاکانی در بهره گیری از طنز اغلب اوضاع اجتماعی، فرهنگی و اخلاقی و سیاسی جامعه عصر خود را موردانتقاد قرار می دهد اما دهخدا در کنار توجه به اوضاع جامعه،علیه جامعه می نویسد و گل آقا در جهت انتقاد و اصلاح لغزش های جامعه و گاهی شخصیت های سیاسی و مسئولین بخش های مختلف جامعه را در قالب طنز موردانتقاد قرار داده است.