تأثیر چسب کینزیو بر کنترل استاتیک پوسچر در بیماران مبتلا به اسپرین مچ پا

اسپرین مچ پا یکی از رایج ترین صدمات در ورزش است، که اهمیت درمان را بیشتر می کند. عملکرد مفصل مچ پا به طور مستقیم با توانایی فرد برای حفظ کنترل پوسچر ایستا رابطه دارد. از حمایت کننده های خارجی مچ پا (بریس، اورتز، بانداژ و...) می توان برای جلوگیری از آسیب مچ پا، پایدار کردن مچ پای آسیب دیده و جلوگیری از آسیب بیشتر در مرحله توانبخشی استفاده کرد. با این وجود بحث درباره ی این که چه نوع حمایت کننده ای باید استفاده شود وجود دارد. با ابداع نوعی چسب قابل ارتجاع به نام چسب کینزیو در سال 1980 محبوبیت آن در کلینیک های فیزیوتراپی هر روز در حال افزایش است. با توجه به آن که مطالعات زیادی راجع به اثر این چسب بر بهبود تعادل افراد مبتلا به اسپرین مچ پا صورت نگرفته است، هدف این تحقیق بررسی اثر چسب کینزیو در کنترل استاتیک پوسچر بیماران مبتلا به اسپرین مچ پا بود. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی و جامعه آماری آن را زنان جوان غیر ورزشکار مبتلا به اسپرین درجه2 که حداکثر سه ماه از آسیب شان گذشته بود را شامل می شد. نمونه ها شامل 11 زن مبتلا به اسپرین با میانگین سن 56/1±36/23 سال، میانگین قد 12/4±63/168 سانتیمتر، میانگین وزن 73/10±08/66 کیلوگرم و kg/m251/3±19/23 bmi= در گروه آزمایشی که آسیب در پای برترشان رخ داده بود و 11 زن سالم متناظر با گروه آزمایشی با میانگین سن92/1±90/21 سال، میانگین قد 94/6±09/165 سانتیمتر، میانگین وزن 09/13±03/65 کیلوگرم و kg/m248/4±77/23bmi= در گروه کنترل بودند. تعادل آزمودنی ها با صفحه نیرو بررسی شد. از هر فرد 10 آزمون در 10 حالت مختلف گرفته شد. مدت زمان هر آزمون 20ثانیه و با فرکانس hz500 بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون manova استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد نوسانات تعادلی در پای مبتلا به اسپرین در مقایسه با پای متناظر گروه کنترل اختلاف معنی داری ندارد(61/0p=). زمانی که اطلاعات بینایی حذف شد این اختلاف معنی دار نبود(12/0p=). با مقایسه دو گروه در حالت جفت پا مشخص شد که اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود دارد(02/0p=) و تعادل گروه آسیب دیده کمتر از گروه سالم است. با بانداژ کردن پای آسیب دیده و مقایسه آن با قبل از بانداژ تفاوت معنی داری در نوسانات مشاهده نشد(08/0p=). در پایان می توان نتیجه گرفت که نوسانات افراد مبتلا به اسپرین بعد از طی کردن دوره حاد، تفاوت معنی داری با افراد سالم نداشت که علت آن ممکن است این باشد که بعد از طی کردن دوره حاد به یک نوع تطابق جدید تعادل می رسند.