مقایسه رضایتمندی شغلی اساتید رشته تربیت بدنی در پنج دانشگاه تهران (دانشگاه تهران-شهید بهشتی- تربیت معلم- پیام نور-دانشگاه آزاد)

نقش عامل انسانی در سازمانها از اهمیت بسیار بالایی برخودار است و توجه به روحیات و انگیزه های انسان، به سبب تأثیری که برموفقیت وعملکرد او دارد، موضوع رضایت شغلی را مطرح ساخته است. رضایت شغلی به عنوان مهمترین نگرش نسبت به شغل، شاخص عمده و اصلی برای سلامت نیروی کار سازمان و ازجمله عوامل بسیار مهم در افزایش کارآیی و موفقیت شغلی محسوب می گردد. از آنجا که آموزش عالی نقش تعیین کننده ای در توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور داشته و وظیفه خطیر پرورش نیروهای متخصص، متعهد، کارآمد، خلاق و برانگیخته ای را برای سایر بخش های توسعه ملی بر دوش دارد، توجه به مسائل بهداشتی و رضایت شغلی اعضای هیأت علمی – که پایه و اساس آموزش عالی بر آن استوار است- به منظور انجام تعهد ملی که بر عهده دارند، از ضروریات محسوب می شود. تجربه کشورهای پیشرفته حاکی از آن است که رفاه نسبی هیأت علمی نقش بسزایی در شکوفایی دانشگاه ایفا می کند. نگرانی اعضای هیأت علمی در زمینه مسائل معیشتی و رفاهی، مانعی برای انگیزه مند شدن آنها در حرکت به سوی خودشکوفایی و رضایت شغلی است. از این رو، هدف اصلی این تحقیق بررسی عوامل موثر بر رضایتمندی شغلی اساتید رشته تربیت بدنی می باشد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی بوده که به روش پیمایشی و با استفاده از پرسشنامه (بر اساس نظریه انگیزاننده- بهداشتی هرزبرگ) انجام گرفته است. جامعه آماری این مطالعه، کلیه اساتید رشته تربیت بدنی در پنج دانشگاه تهران(دانشگاه تهران- شهید بهشتی- تربیت معلم – پیام نور – دانشگاه آزاد)می باشد که مجموعاَ حدود 150 نفر بوده و30 نفر با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای تناسبی انتخاب شدند نتایج این تحقیق نشان می دهد که میزان رضایت کلی اساتید پاسخگو در پنج دانشگاه تهران(دانشگاه تهران- شهید بهشتی- تربیت معلم – پیام نور – دانشگاه آزاد) یکسان است.در مجموع، رضایت شغلی اساتید رشته تربیت بدنی در در 5 دانشگاه مورد مطالعه نسبتا مطلوب است.