اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر امیدواری و احساس تنهایی زنان مطلقه

طلاق رویداد استرس زایی مبنی بر خاتمه قانونی به زندگی با شریک طولانی میباشد که می تواند اثرات جدی بر سلامت روان بر جای گذارد. در این میان زنان نسبت به مردان آسیب پذیرتر هستند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر امیدواری و احساس تنهایی زنان مطلقه انجام شده است. طرح پژوهش حاضر شبه آزمایشی،از نوع پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترلو دوره پیگیری میباشد. نمونه آماری شامل20 نفر می باشند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند و به وسیله ی پرسشنامه امیدواری میلر و احساس تنهایی راسل مورد پیش آزمون قرار گرفتند، سپس گروه آزمایش به مدت 12جلسه تحت درمان با فنون شناختی - رفتاری قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نکردند، در پایان اطلاعات از هر دوگروه مجدداً گردآوری و یک ماه پس ازمداخله نیز آزمون پیگیری انجام شد.داده ها با نرم افزارspssنسخه 16و روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل پس از اجرای گروه درمانی شناختی- رفتاری تفاوت معناداری وجود دارد)001/0>.(pبا توجه به یافته های حاصل از پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمان شناختی –رفتاری در کاهش احساس تنهایی و امیدواری زنان مطلقه موثر بوده و با استفاده از این روش درمانی می توان سلامت روان زنان مطلقه را بهبود بخشید.