اثر اصلاح تکنیک فرود پرش از سکو بر برخی عوامل خطر آسیب اندام تحتانی

مقدمه و اهداف: فرود مهارتی است که در بسیاری از ورزش¬های انفرادی و تیمی به¬کار می¬رود. فرود صحیح نه تنها منجر به ارتقاء اجرا می¬گردد، بلکه از آسیب¬های ناشی از نیروی واکنش زمین می¬کاهد. هدف از این تحقیق اصلاح تکنیک فرود در فرود از سکو بود تا بتوان میزان اثر اصلاح تکنیک را بر سه ریسک فاکتور آسیب اندام تحتانی (اوج نیرو، زمان اوج و نرخ بارگذاری) بررسی نمود. علاوه بر سه متغیر عینی فوق، اثر اصلاح تکنیک بر نمرات دو متغیر ذهنی نیز بررسی شد. این متغیرها عبارت بودند از مقیاس تلاش درک شده بورگ (rpe) و مقیاس بصری درد (v as) . روش مطالعه: آزمودنی¬ها شامل10 دختر و 10 پسر بود. آزمون¬های عینی توسط دستگاه فوت اسکن انجام شد. این دستگاه قادر است که میزان اوج نیرو و زمان اوج را هنگام فرود پا ثبت نماید. ارتفاع سکوی پرش برای تمام آزمودنی¬ها 40 سانتیمتر بود. برای اطمینان از صفر بودن سرعت اولیه، آزمودنی¬ها بجای پرش، خود را از سکو بر روی صفحه فوت اسکن رها می¬کردند. پرش از سکو در دو وضعیت فرود آزاد و فرود اصلاح شده (بر روی پنجه همراه با خم شدن زانو و تنه) انجام شد. در هر وضعیت علاوه بر رکودهای اوج نیرو و زمان اوج، نمرات rpeو vas نیز اندازه¬گیری شدند. از تقسیم اوج نیرو بر زمان اوج، نمره نرخ بارگذاری محاسبه گردید. در هر وضعیت، رکوردها 6 بار ثبت گردید و نمره میانه به عنوان نمره فرد محسوب شد. تحقیق دارای دو متغیر مستقل جنسیت و وضعیت پرش بود. بنابراین، برای تحلیل آماری از تحلیل واریانس برای داده¬های تکراری استفاده شد. یافته¬ها: در هر دو گروه، آموزش و اصلاح مهارت موجب کاهش اوج نیرو گردید. زمان اوج نیز در دو گروه با آموزش و اصلاح مهارت افزایش یافت. نرخ بارگذاری نیز در هر دو گروه کاهش یافت. میزان تلاش درک شده و مقیاس بصری درد نیز با اصلاح مهارت در هر دو کاهش یافتند. نتیجه گیری: طبق یافته¬های پژوهش، اصلاح تکنیک فرود منجر به کاهش نیروی اوج و افزایش زمان اوج و در نهایت کاهش نرخ از(94/521 ±)76/748 به (19/49±)14/119 در کل آزمودنی ها شده و می¬توان از آن به عنوان یک برنامه پیشگیری از آسیب اندام تحتانی و به ویژه آسیب aclنام برد. توصیه می¬شود مربیان و ورزشکاران برای پیشگیری و کاهش آسیب¬های اندام تحتانی به ویژه زانو و مچ پا در تمرینات ورزشی و مسابقات به این عوامل توجه کافی داشته باشند.