مسئولیت مدنی خودروسازان نسبت به آلودگی محیط زیست در حقوق ایران

مسئولیت مدنی خودروسازان نسبت به آلودگی محیط زیست وقتی ایجاد می شود که آنان به مصرف کنندگان محصولات خود و اشخاص ثالث به سبب قانون شکنی یا پیمان شکنی خساراتی وارد کنند و به تبع آن در برابر این افراد مسئول جبران خسارات قرار گیرند . ماهیت مسئولیت مدنی خودروسازان نسبت به آلودگی محیط زیست از نوع قراردادی و قهری است . مبنای مسئولیت قراردادی ، عدم حصول نتیجه ی معین است . این مسئولیت تنها در برابر مصرف کنندگان خودرو ایجاد می شود . مطابق این مبنا همین که خودروسازان استانداردهای مربوطه را رعایت نکنند و به سبب آن به مصرف کنندگان زیان وارد شود ، مسئولند هر چند که مرتکب تقصیری نشده باشند و اثبات عدم تقصیر نیز کمکی به آن ها نمی کند . مبنای مسئولیت قهری خودروسازان نظریه ی تضمین حق است . این مسئولیت در برابر اشخاص ثالثی ایجاد می شود که با تولیدکنندگان رابطه ی قراردادی ندارند و از حاصل فعالیت های آنان آسیب می بینند بنابراین خودروسازان باید زیان این افراد را جبران کنند و اثبات بی تقصیری ، تأثیری در مسئولیتشان ندارد . برای برقراری مسئولیت لازم است که ارکان مسئولیت مدنی در مورد خودروسازان اثبات شود یعنی زیان دیدگان باید ثابت کنند که از حاصل فعالیت زیان بار خودروسازان به آن ها ضرر وارد شده است و میان فعل زیان بار خودروساز و ورود زیان به مصرف کنندگان و اشخاص ثالث رابطه ی سببیت وجود دارد . مسئولیت مدنی خودروسازان ، دارای آثار حقوقی زیادی می باشد . شیوه های جبران خسارت توسط خودروسازان به صورت بازگرداندن به وضع پیشین ، از بین بردن منبع ضرر و جبران ضرر از راه دادن معادل می باشد . دعوای جبران خسارت می تواند توسط زیان دیدگان ، سازمان حفاظت از محیط زیست و مدعی العموم در دادگاه حقوقی عمومی علیه خودروسازان مطرح شود . قراردادهای خصوصی هم نمی تواند مسئولیت تولید کنندگان خودرو را کاهش دهد یا از بین ببرد اما می تواند آن را افزایش دهد .