اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح igf-1و il-15سرم زنان جوان فعال

با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتیدر زمینه فاکتور رشد شبه انسولینی و اینترلوکین 15 هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح igf-1 و il-15 سرم زنان جوان فعال بود. بدین منظور 21 زن در این پژوهش، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی از آزمودنیها گرفته شد. از گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای نمونه خونی اخذ شد. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل نیز، از آزمون t جفتی استفاده شد. نتایج نشان داد، 8 هفته تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی - هر دو - باعث افزایش igf-1 و il-15 سرم زنان جوان فعال می شود. از طرفی در مقایسه بین تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی تفاوت معناداری در افزایش igf-1 و il-15 سرم مشاهده نشد. به نظر می رسد یک دوره تمرین مقاومتی باعث تاثیرات آنابولیک در بدن زنان جوان فعال می شود، و شاید مهم نباشد که این تمرین از نوع تداومی یا تناوبی باشد. به هر حال جهت نتیجه گیری دقیق تر نیاز به پژوهش های بیشتر می باشد