تحلیل توزیع فضایی بیماری سالک در استان اصفهان (مطالعه موردی شهرستان برخوار )

سالک یک نوع بیماری جلدی ناشی از موجود تک یاخته اجباری داخل سلولی به نام لیشمانیا بوده و بدین جهت نام علمی آن لیشمانیوز جلدی می باشد . این بیماری جزو بیماری های انگلی پوست است و در بسیاری از کشورها از جمله ایران شیوع دارد .از کانون ها ی مهم بیماری در ایران،استان اصفهان می باشد . شیوع بسیاری از بیماری هاوابستگی زیادی با شرایط طبیعی دارند . بنابراین برای مبارزه با این نوع بیماری ها مطالعه و شناخت هر چه بیشتر محیط، ضرورت اساسی دارد و هر چقدر از محیط زندگی و شرایط انتشار بیماری اطلاعات دقیق و کافی وجود داشته باشد بهتر می توان برای مبارزه و ریشه کنی با آن اقدام نمود. این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی بوده و هدف از آن، شناسایی نقش برخی مولفه های جغرافیایی اثر گذار بر بیماری سالک می باشد. داده های این پژوهش شامل ؛ تعداد افراد مبتلا به سالک ، داده های مربوط به پوشش گیاهی و داده های آب وهوایی اعم از دما، بارش و رطوبت می باشد. ابتدا بین داده های مذکور در نرم اقزار spss ضریب همبستگی پیرسون گرفته شد و سپس با استفاده از تکنیک زمین آمار پهنه بندی به روش idw در نرم افزار gis نقشه های جغرافیایی مربوطه ترسیم شد. یافته های تحقیق نشان داد شهرستان های اردستان، نطنز، کاشان، آران وبیدگل، برخوار، شاهین شهر و اصفهان کانونهای شیوع بیماری سالک در استان می باشند که همگی در اقلیم نیمه خشک و گرم استان واقع شده اند. نتایج این پژوهش نشان داد، بیماری سالک در مناطق با پوشش گیاهی ضعیف و در مراتع کم تراکم و در مناطق کم ارتفاع و دشت ها شیوع بیشتری دارد. زمانی که دمای هوا به 30-27 درجه سانتی گراد ، رطوبت نسبی به 25-18 درصد و بارش به کمترین میزان سالانه خود می رسد فعالیت پشه خاکی آغاز می شود و ما شاهد اوج بروز بیماری در شهریور و مهر ماه در کانون های بیماری در استان هستیم. نتایج همبستگی های به دست آمده با استفاده از نرم افزار spss نشان داد بیماری سالک با دما رابطه معنادار معکوس و با رطوبت نسبی و بارش رابطه معنادار مستقیم دارد.