تحلیل و بررسی اشارات طب روحانی در مثنوی معنوی

یکی از بحرانهای حاکم بر جهان بویژه دنیای معاصر، کم رنگ شدن معنویت و اخلاق و به تبع آن به خطر افتادن سلامت جسم و روح است، بنابراین حفظ سلامت جسم و روح از دغدغه های اساسی اندیشمندان بشری از جمله علمای اخلاق و روانشناسان و عرفان است. هدف و غایت روان درمانی و اخلاق، شناخت درون انسان، پاکسازی درون از رذایل اخلاقی، نشان دادن راه رشد و پرورش انسان، رساندن وی به فضایل و کمالات اخلاقی و سرانجام سوق دادن او به سعادت و کمال نهایی است. این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی اشارتهای مولوی در مثنوی معنوی به انواع بیماری های روحی و راهکارهای درمان آن پرداخته، و به این نتیجه رسیده است که از میان متفکران جهان اسلام، مولوی در مقام عارفی واصل که دغدغه اصلی او هدایت و کمال انسانی است در آثار خود بویژه، در مثنوی شریف به مسائل بهداشت روان و جسم اهتمام ویژه ای نشان داده است. در نگرش وی، انسان به جهت دارا بودن دو بعد روحانی و جسمانی، برای سلامت و مصون ماندن از آفات، نیاز به طبیب جسمانی و روحانی دارد، مولوی به طرح بسیاری از بیماری های روحی - روانی و جسمانی بشر عطف توجه نشان داده، و برای درمان پاره ای از این بیماریها از جمله ترس، خودبینی، خشم ، تردید و دودلی و ... راهکارهایی ارائه کرده است، از مهم ترین راهکارها و درمان های بیماریهای روحی- روانی در مثنوی معنوی می توان به عشق، محبت، ذکر ، خودشناسی، صبر و ... اشاره کرد. کلیدواژه: طب روحانی، مثنوی معنوی، روان درمانی عرفانی، بیماریهای اخلاقی