ارزیابی قابلیت توان تفرجی سامان عرفی ایواندر

طبیعت گردی نوعی از گردشگری است که ریشه های آن به طبیعت و محیط های بازگسترش یافته است. جنگل به عنوان یکی از مهم ترین و جذاب ترین منابع تفرجی درطبیعت محسوب می شود. بسیاری از برنامه ریزان و سیاست گذاران توسعه، از صنعت گردشگری به عنوان رکن اصل توسعه پایدار یاد می کنند. جنگل های زاگرس از نظر معیار اقلیم، خاک، منابع آبی و چشم انداز به عنوان عوامل محیطی و جذابیت های طبیعی، تاریخی و فرهنگی به عنوان عوامل اقتصادی و اجتماعی دارای اهمیت هستند. ارزیابی توان اکولوژیک سرزمین با در نظر گرفتن مناطق مساعد برای تفرج و تفریح مردم باعث حفظ این جنگل ها می گردد. در این مطالعه ارزیابی توان اکولوژیک سامان عرفی ایواندر درجنگل کاکارضا در استان لرستان برای کاربری اکوتوریسم که پتانسیل های منطقه را برای این کاربری مشخص می نماید. در سه مرحله شناخت، تجزیه و تحلیل و ترکیب انجام گردید. ابتدا نقشه های مربوط به منابع فیزیکی و زیستی با در نظرگرفتن شرایط منطقه مطالعاتی و مدل اکولوژیکی اکوتوریسم برای ایران شامل نقشه های شکل زمین (حاصل تلفیق نقشه های شیب، جهت و ارتفاع) خاک، تیپ های جنگل و تراکم تاج پوشش جنگل تهیه طبقه بندی و وزن دهی شدند. سپس با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (gis) تلفیق شده و نقشه زون بندی تفرجی منطقه مورد مطالعه حاصل گردید. در مرحله بعد با دخالت دادن فاکتورهای منابع آبی، دسترسی به جاده و کاربری فعل اراضی اولویت بندی پهنه های و زون بندی نهایی انجام شد. براساس نتایج بدست آمده منطقه به علت نداتشتن شرایط اقلیمی و بافت خاک مناسب برای تفرج متمرکز درجه یک فاقد این طبقه توان می باشد و از 1077/26 هکتار مساحت منطقه مورد مطالعه 1/70درصد (18/40هکتار) به تفرج متمرکز نوع دو، 10/15درصد (109/40هکتار) به تفرج گسترده نوع یک، 13/30درصد (324/61 هکتار) به تفرج نوع دو و 58درصد (624/85 هکتار) به منطقه نامناسب (حفاظتی) اختصاص دارد.