بررسی میزان آنژیوتانسینوژن احیا در بیماران پره اکلمپتیک و ارزیابی ارزش تشخیصی آن

چکیده پره¬اکلامپسی یک اختلال سیستمیک دوران بارداری است که توسط ظهور جدید فشارخون بالا (معمولا بالای mm/hg90/140) و پروتئینوری، پس از هفته بیستم باداری تشخیص داده می¬شود. این بیماری 5-7% بارداری¬ها را در سطح جهان درگیر می¬کند و می¬تواند باعث عوارض مختلف مادری و جنینی ¬گردد. در موارد شدید این بیماری، حتی ممکن است ادامه زندگی مادر و فرزند، به خطر بیفتد. علی¬رغم مطالعات بسیاری که در مورد این بیماری صورت گرفته، علت دقیق بروز و تشخیص آن پیش از ظهور علائم بالینی امکانپذیر نیست. اما بر اساس همین مطالعات، مشخص شده که جفت نقش مرکزی را در آسیب¬زایی این بیماری به وسیله ایجاد یک شرایط استرس اکسیداتیو ایفا می¬کند. استرس اکسیداتیو ساختاهای ملکولی متنوعی را تحت تاثیر قرار می¬دهد. مکانیسم عمده¬ای که به وسیله استرس اکسیداتیو، باعث تغییر عملکرد ماکروملکول¬ها می-شود، تغییرات پس از ترجمه¬ای اکسیداتیو پروتئین¬ها است. تغییرات پس از ترجمه¬ای اکسیداتیو پروتئین¬ها در بسیاری از بیماری¬های حاد نقش دارد. در مورد بیماری پره¬اکلامپسی، اجزای سیستم رنین-آنژیوتانسینوژن اهداف اصلی این تغییرات هستند. زیرا این سیستم نقش اساسی را در هومئوستازی آب و حفظ حجم رگی ایفا می¬کند. در این سیستم، رنین انتهای آمینوی یک پروتئین بزرگتر به نام آنژیوتانسینوژن را برای تولید آنژیوتانسینi برش می¬دهد که این پپتید، خود توسط آنزیم مبدل آنژیوتانسین به آنژیوتانسین ii تبدیل می-گردد. آنژیوتانسینii یک هورمون پپتید است که انقباض رگی و بازجذب آب را موجب می¬شود. آنژیوتانسینوژن دارای دو فرم اکسید و احیا است که در فرم اکسید آن یک پل دی¬سولفیدی بین سیستئین¬های 18 و 138 تشکیل می¬گردد. نسبت فرم احیا به اکسید آنژیوتانسینوژن در پلاسما حدود 40 به 60 است. این پل دی¬سولفیدی با تسهیل تغییرات کونفورماسیونی در آنژیوتانسینوژن، هنگام میانکنش آن با رنین، تمایل اتصال به رنین را 4 برابر افزایش می¬دهد. طبق این نتایج، این فرضیه پیشنهاد شد که یک انتقال اکسیداتیو در پروتئین آنژیوتانسینوژن از فرم احیا به فرم اکسید بیشتر فعال، تحت شرایط استرس اکسیداتیو القا شده در بیماری پره¬اکلامپسی، رخ می¬دهد. در این پژوهش به منظور سنجش میزان آنژیوتانسینوژن احیا، از یک تکنیک الایزای نوین با اختصاصیت و حساسیت بالا استفاده شد که این روش بر اساس نشان¬دار کردن گروه¬های تیول آزاد درون پروتئین¬ها به وسیله عامل بیوتینه کننده اختصاصی گروه تیول آزد به نام mpb ، به دام انداختن پروتئین¬های نشان¬دار شده با بیوتین بر روی پلیت پوشیده شده با استرپت¬آویدین و در نهایت شناسایی وجود آنژیوتانسینوژن نشان¬دار شده با بیوتین به وسیله یک آنتی¬بادی اختصاصی ضد آنژیوتانسینوژن استوار است. نتایج نشان داد که سطوح آنژیوتانسینوژن احیا ( به صورت درصدی از od مشاهده شده در نمونه استاندارد داخلی) گروه پره¬اکلمپتیک به صورت معنی¬داریp=0.0004) ) دارای سطح پائیین¬تری از آنژیوتانسینو‍ژن احیا ( 71.9 ± 30.9) نسبت به گروه کنترل ( 90.1 ± 29.5 ) می¬باشد. این نتیجه تبدیل آنژیوتانسینوژن به فرم اکسید بیشتر فعال را در شرایط بیماری پره¬اکلامپسی تایید می¬کند. علاوه بر این در این مطالعه ارتباط و هم¬بستگی میزان آنژیوتانسینوژن احیا با برخی از فاکتورها مورد بررسی قرار گرفت. این فاکتورها شامل میزان بیلی روبین(bl)، کراتینین (cr)، لاکتات دهیدروژناز(ldh)، هموگلوبین(hb)، هماتوکریت(hct)، پلاکت(plt)، گلوتامیک پیروویک ترنسیمناز سرمی(sgpt)، گلوتامیک اگزالواستیک ترنسمیناز سرمی(sgot) و نیتروژن اوره خون(bun) بودند که هیچ¬کدام همبستگی معنی¬داری را با میزان آنژیوتانسینوژن احیا نشان ندادند . کلمات کلیدی: پره¬کلامپسی، استرس اکسیداتیو، آنژیوتانسینوژن، تغییر پس از ترجمهای اکسیداتیو پروتئین¬ها