تعیین سیاست بازنوکردن کالاهای فسادپذیر با درنظرگرفتن قابلیت اطمینان

در اغلب مدل های کنترل موجودی برای کالاها، عمر نامحدود درنظر گرفته شده و فرض می شود که نگه داری از آن ها در انبارها تا زمان بی نهایت ممکن است. حال آن که در دنیای واقعی، طیف وسیعی از کالاها وجود دارند که عمر محدود داشته و نگه داری از آن ها تا هر زمان دلخواهی امکان پذیر نیست. از طرف دیگر، اغلب کالاهای فسادپذیر هزینه نگه داری قابل توجهی نیز دارند که انباشتن آن ها را در انبارها کاملا غیراقتصادی می کند. درنتیجه مدل های عمومی موجودی برای این دست از کالاها پاسخ گو نمی باشند. از سوی دیگر، مدل های متعددی که برای کنترل موجودی کالاهای فسادپذیر توسعه یافته اند، کالاهای با عمر محدود را، ازبین رفته درنظر می گیرند. درحالی که برای برخی کالاها مانند تجهیزات استریل پزشکی، با انجام فرایندهای مجدد، امکان بازنوکردن و افزایش عمر مفید وجود دارد. هدف از این تحقیق ارائه یک رویکرد اقتصادی و پایا برای بازنوکردن موجودی کالاهای فسادپذیر با توجه به هزینه های کل و قابلیت اطمینان سیستم است. هزینه های مدل کنترل موجودی شامل خرید، سفارش دهی، نگه داری، کمبود، بازنوکردن و معدوم کردن بوده و مدل سفارش دهی (r,q)، با تابع توزیع تقاضا از نوع پواسون ترکیبی درنظر گرفته می شود. سپس پنج نوع سیاست بازنوکردن بر اساس مقدار کالای بازنوشده و زمان ارسال برای بازنوشدن، تعریف شده و هزینه های مدل در حالت های مختلف برآورد می گردد. با توجه به پیچیدگی مدل و مشکلات تجزیه و تحلیل آن، از روش عددی استفاده می شود. بنابراین شبیه سازی تقاضا برای 5 کالای مختلف در افق زمانی 48 بازه در نرم افزار matlab پیاده سازی شده و نتایج به تفکیک ارائه گردیده است. بهترین سیاست بازنوکردن با مقایسه هزینه های کل و قابلیت اطمینان سیستم مشخص می نماید. همچنین تحلیل حساسیت پارامترهای کلیدی شامل هزینه بازنوکردن، زمان و مقدار مجاز جهت بازنوکردن، هزینه سفارش دهی و مدت تحویل کالاها انجام شده است. براساس معیار هزینه، در بین 5 سیاست ارائه شده، سیاست bp کم ترین هزینه کل را داشته و می توان آن را به عنوان سیاست برتر انتخاب نمود. همچنین برای نتایج به دست آمده از شبیه سازی، قابلیت اطمینان هزینه ها محاسبه شده است. از نتایج این محاسبات نتیجه می شود که تعداد 1000 شبیه سازی درنظر گرفته شده برای تحلیل حاضر، قابل قبول می باشد. زیرا با افزایش این تعداد، تغییر معناداری در مقدار قابلیت اطمینان هزینه کل حاصل نمی شود. با توجه به مستقل فرض نمودن کالاها، سیستم موجودی در این پژوهش به صورت موازی است. بنابراین قابلیت اطمینان سیستم براساس روابط قابلیت اطمینان شبکه های موازی، به ازای سیاست های مختلف محاسبه شده و در این بررسی هم سیاست bp، بیش ترین قابلیت اطمینان را داشته و براساس این معیار نیز این سیاست به عنوان سیاست برتر انتخاب می شود.