پیشروی حضیض در ستاره های دوتایی گرفتی

یکی از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎی ﻧﻈﺮﯾﻪ ﻧﺴﺒﯿﺖ ﻋﺎم در اواﯾﻞ ﻗﺮن ﺑﯿﺴﺘﻢ ﺗﻌﯿﯿﻦ دﻗﯿﻖ ﭘﯿﺸﺮوی ﺣﻀﯿﺾ ﺳﯿﺎره ﻋﻄﺎرد ﺑﻮد. رﺻﺪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﺎن می داد ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺮوی ﺣﻀﯿﺾ ﻋﻄﺎرد در ﺣﺪود 43 ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻗﻮس ﺑﺮ ﻗﺮن از ﻣﻘﺪار ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ کمک مکانیک نیوتونی ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ. اﺧﺘﻼف 43 ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻗﻮس ﺑﯿﺶ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ ناشی از ﺧﻄﺎی رﺻﺪ ﺑﺎﺷﺪ. اﺧﺘﺮ ﺷﻨﺎﺳﺎن ﻣﺪل ﻫﺎی مختلفی را ﺑﺮای ﺟﺒﺮان اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﺴﺒﯿﺖ ﻋﺎم ﺑﺎ دﻗﺖ اﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪه را ﺗﻮﺟﯿﺢ ﮐﺮد. از آن ﭘﺲ اﺧﺘﺮ ﺷﻨﺎﺳﺎن ﺳﻬﻢ ﻧﺴﺒﯿﺖ عامی ﺣﺮﮐﺖ ﺣﻀﯿﺾ را در ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﻫﺎی ﺳﯿﺎره ای دیگر رﺻﺪ ﮐﺮدﻧﺪ. از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮاردی ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺮوی ﺣﻀﯿﺾ در آن ﺑﺨﻮﺑﯽ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺪازه ﮔﯿﺮی اﺳﺖ ﺳﺘﺎره دوﺗﺎﯾﯽ گرفتی di جاثی اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺳﺘﺎره دوﺗﺎﯾﯽ گرفتی ﭘﯿﺸﺮوی ﺣﻀﯿﺾ خیلی ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﯿﺎره ﻋﻄﺎرد اﺳﺖ. ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺰان ﭘﯿﺸﺮوی ﺣﻀﯿﺾ در ﺳﺘﺎره دوﺗﺎﯾﯽ di جاثی خیلی ﮐﻤﺘﺮ از ﻣﻘﺪاری اﺳﺖ ﮐﻪ مکانیک نیوتونی و ﻧﺴﺒﯿﺖ ﻋﺎم ﭘﯿﺶ بینی می ﮐﻨﻨﺪ. در اﯾﻦ رﺳﺎﻟﻪ ﻣﺎ ﻋﻮاﻣﻞ اﺧﺘﺮ فیزیکی ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺮوی ﺣﻀﯿﺾ ﻫﻢ ﭼﻮن اﻧﺘﻘﺎل ﺟﺮم ﺑﯿﻦ دو ﻣﻮﻟﻔﻪ ﺳﺘﺎره دوﺗﺎﯾﯽ، امکان وﺟﻮد ﻣﻮﻟﻔﻪ ﺳﻮم و وﺟﻮد اﺑﺮ ﮔﺎز و ﻏﺒﺎر را بررسی می ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎ بررسی ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺳﺘﺎره ﻫﺎی دوﺗﺎﯾﯽ گرفتی ﺗﻼش می ﮐﻨﯿﻢ ﺳﺘﺎره ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ شرایطی ﻫﻤﭽﻮن di جاثی دارﻧﺪ را ﺑﯿﺎﺑﯿﻢ.