نقش بندگی در اخلاق اسلامی

بندگی خداوند تعهد دیرینه ای است که انسان ها متعهد به آن شده اند. بندگی خداوند ارکانی داردکه هر انسان مدعی بندگی خداوندملتزم به آن می باشد. درسایه قبولی بندگی خداوند، آثاری ازجمله ناچیزبودن دنیا،ضعف شیطان،مقام خلیفه الهی... برای انسان پدید می آیدکه تأثیرشگرفی درروند زندگی هرکسی خواهدداشت. آثار بندگی خداوند به فردی واجتماعی تقسیم می شود که هرکدام ازآن ها درتحکیم اخلاق وروابط اجتماعی تأثیرگذارند. ناچیزبودن دنیا،شناخت شیطان وتبعیت نکردن ازهوای نفس ازآثار فردی بندگی است که هرکدام ازآنها سبب می شود انسان با اخلاقی مناسب که بابندگی خداوند سازگار است وارد اجتماع شود. دنیاطلبی علت اصلی رقابت در انباشتن ثروت وتمسخر وتحقیر مومنان است، ولی بنده واقعی خود را از بند تعلق به دنیا رهاکرده دنبال جاه و مقام دراین دنیا نمی-باشد. با پیروی نکردن ازشیطان کسی به فکر اشاعه فحشاء وشکستن حریم دیگران نمی افتد وامنیت اجتماعی و فردی برقرار می شود. تبعیت نکردن از هوای نفس باعث از بین رفتن تکبر و خودبرتربینی می شود. ملایمت و مداراکردن بادیگران، سوءظن نداشتن به دیگران، تواضع و... ازآثار اجتماعی بندگی دراخلاق اجتماعی است. بندگی خداوند نمودی ازتوحید عملی است؛ به این معناکه انسان تنها خدا را مطاع قرار دهد و غیرخدا را رها کند. خدمت به مردم و برخورد متواضعانه باآن ها به خاطر بندگی خداوند باشد. بندگی خداوند نقش به سزایی در حل معضلات اخلاقی اجتماع دارد. جامعه ای که بندگی خداوند را سرلوحه خود قراردهد واخلاقی که خداوند ازآن خواسته را دارا باشد، افرادش از تجاوزبه حقوق دیگران خودداری می کنند؛ از فساد و فحشا و ستمگری برائت می جویند و در مسائل مختلف دچار افزون طلبی و افراط و تفریط نخواهند شد. در این میان از نقش عبادات هم در پیشگیری از فساد اجتماع نباید غافل شد. نماز، روزه، امربه معروف ونهی ازمنکر و حج باعث می شوند که جامعه سالم بماند و افرادش به دور از فساد و اشاعه فحشاء و با همدلی و درک متقابل در کنار یکدیگر زندگی کنند و حقوق یکدیگر را پایمال نکنند.