اثربخشی کارکردهای اجرایی و بازی درمانی مبتنی بر توجه در بهبود ویژگی های عصب- روانشناختی و تحصیلی دانش آموزان ناتوان در ریاضی

هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش کارکردهای اجرایی و بازی درمانی مبتنی بر توجه در بهبود ویژگی های عصب- روانشناختی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ناتوان در ریاضی بود. روش تحقیق پژوهش حاضر آزمایشی با کارآزمایی بالینی بود که با طرح پیش آزمون و پس آزمون چندگروهی انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان ناتوان در ریاضی پایه چهارم، پنجم و ششم ابتدایی در سال تحصیلی 92-1391 بودند(76n=)، که از بین آنها 48 دانش آموز مبتلا به ناتوانی ریاضی به صورت نمونه گیری تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل پرسشنامه محقق ساخته، آزمون پیشرفت تحصیلی ریاضی شلو، آزمون ریاضی کی مت، مقیاس کانرز والدین، آزمون هوشی ریون، آزمون برج لندن، آزمون ویسکانسین، آزمون عملکرد پیوسته، مقیاس حافظه عددی وکسلر بود. برای تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری و آزمون تعقیبی بنفرونی استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین گروه های آزمایش و کنترل در انعطاف پذیری شناختی، بازداری پاسخ، نگهداری توجه، توانایی برنامه ریزی- حل مسئله، حافظه کاری و پیشرفت تحصیلی بعد از ارایه متغیر مستقل تفاوت معناداری در سطح وجود دارد. همچنین نتایج آزمون بنفرونی جهت مقایسه میانگین ها نشان داد آموزش کارکردهای اجرایی بر روی انعطاف پذیری شناختی، بازداری پاسخ، توانایی برنامه ریزی- حل مسئله و حافظه کاری نسبت به بازی درمانی مبتنی بر توجه به طور معناداری موثرتر است درحالیکه بازی درمانی مبتنی بر توجه بر روی نگهداری توجه نسبت به آموزش کارکردهای اجرایی به طور معناداری موثر است. در ارتباط با پیشرفت تحصیلی تفاوتی بین آموزش کارکردهای اجرایی و بازی درمانی مبتنی بر توجه مشاهده نشد. بنابر یافته های این مطالعه می توان نتیجه گیری نمود مداخله کارکردهای اجرایی و بازی درمانی مبتنی بر توجه سبب بهبود علایم عصب- روانشناختی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ناتوان در ریاضی می شود و می توان از آنها به عنوان یک روش مداخله ای موثر سود جست.