بررسی اثرات اصلاح سازی نانوداربست پلی اتر سولفون (pes) در روند تمایز سلول های بنیادی چند توانی القاء شده انسانی (hipscs) به سلول های عصبی و ارزیابی سلول های تمایز یافته

فرآیند ترمیم در سیستم عصبی، پیچیده بوده و چالشی بزرگ برای محققان می باشد. رویکرد مهندسی بافت با استفاده از ترکیب سلول های بنیادی و داربست های نانوفیبری علاقه ی جامعه ی تحقیق را برای کاربردهای بازسازی بافت عصبی به خود جلب کرده است. هدف از تحقیق حاضر، مطالعه ی پتانسیل تمایزی سلول های بنیادی پرتوان القایی انسانی (hipscs) به دودمان های عصبی بر روی داربست های پلی اترسولفون (pes)، pes پلاسما شده و pes پیوند شده با لامینین دار، در شرایط برون تن می باشد. کارآیی پایین تمایزی پروتوکل های متعدد، محققان را به طراحی پروتوکل های جدید برای تمایز با بازده بالا برمی انگیزد. در ابتدا، ما پتانسیل تمایز عصبی سه محیط القایی متفاوت را برای تبدیل hipscs به رده های نورونی، مقایسه کردیم. در این بخش، اجسام جنینی (eb) به دست آمده از hipscs، بر روی پلیت های پوشیده شده با ژلاتین، کشت داده شدند و در معرض سه محیط القایی شامل 1) bfgf، egf 2) رتینوئیک اسید (ra) و 3) forskolin، ibmx قرار گرفتند. آنالیز ایمنوسیتوشیمی (icc) و quantitative real-time pcr (qpcr) برای تعیین بیان پروتئین ها و ژن های نورونی استفاده شدند. آنالیز qpcr نشان داد که بیان ژن های نورونی در hipscs تمایز یافته در محیط forskolin و ibmx، به طور قابل توجهی بالاتر از سلول های تمایز نیافته و سلول های در معرض محیط های القایی bfgf، egf و ra بود. نتایج به دست آمده، پروتکلی موفق با کارآیی بالا را برای تمایز hipscs به دودمان های عصبی معرفی کرد. در بخش دوم، تمایز نورونی hipscs بر روی pes، pes پلاسما شده و pes پیوند شده با لامینین دار با الیاف موازی و نامنظم در محیط القایی forskolin بررسی شد. نتایج icc، بیان مارکرهای پروتئینی شامل ?-tubulin iii،map-2 و nse را در سه گروه داربست های مذکور نشان داد اما نتایج qpcr، افزایش بیان ژن های ویژه ی نورونی را در نانوداربست های pes موازی در مقایسه با انواع نامنظم، pes پلاسما شده در مقایسه با انواع پلاسما نشده و pes پیوند شده با لامینین دار در مقایسه با انواع اصلاح سطحی نشده، نشان داد. از آنجایی که نتایج mtt، زیست سازگاری نانوفیبرهای الکتروریسی شده pes را تأیید می کند، کاربرد نانو داربست های اصلاح شده ی مذکور در مهندسی بافت در شرایط درون تن در آینده، امیدبخش است.