تحلیل حقوقی و اقتصادی بیمه اعتباری

بیمه اعتباری عقدی است بین شرکت بیمه و بنگاه تجاری که بر اساس آن به بنگاه تجاری اطمینان داده می شود، ضرر و زیان هایی که به دلیل ورشکستگی یا استنکاف اعتبار گیرنده ایجاد می شود، جبران گردد. در انعقاد این عقد، اعتبار گیرنده نقشی ندارد. اگر ریسک موضوع عقد بیمه اعتباری محقق شود و در نتیجه، اعتبارگیرنده بدهی خود به اعتبار دهنده را نپردازد، پس از پرداخت خسارات وارده به بیمه گذار، کلیه حقوق مربوط به بیمه گذار به بیمه گر منتقل می شود و بیمه گر قائم مقام خاص محسوب و متعاقبا جهت بازیافت خسارت پرداخت شده، به اعتبار گیرنده یا ضامن وی مراجعه می کند. عقد بیمه اعتباری به دلیل تبعی بودن و وابستگی به عقد منشاء دین، شباهت بسیاری با سایر اعمال حقوقی تبعی از جمله ضمان و تبدیل تعهد دارد. بیمه گران در خصوص ارائه خدمات بیمه اعتباری بسیار با احتیاط عمل کنند؛ زیرا با توجه به سیستم اطلاعاتی موجود به سختی می توان درجه و احتمال وقوع ریسک را تخمین زد. با گسترش بیمه های اعتباری، گردش مالی و اعتباری در کشور توسعه می یابد. بیمه گذار با خرید بیمه نامه های اعتباری، با اطمینان خاطر می تواند سرمایه خود را به بازار های جدید اختصاص دهد. بیمه گران با فروش بیمه های اعتباری علاوه بر اینکه پرتفوی صنعت بیمه را افزایش می دهند، می توانند از طریق سرمایه گذاری ذخایر فنی خود باعث تخصیص بهینه منابع شوند.