بررسی های کانی شناسی، ژئوشیمیایی و پترولوژیکی سنگ های آذرین منطقه نای- جنوب غربی کاشمر

توده گرانیتوئیدی نای در غرب تربت حیدریه، در شمال شرقی خرده قاره ایران مرکزی و در طول¬های جغرافیایی ″58 ′42ͦ 58 و ″20 ′42ͦ 58 شرقی و عرض¬های جغرافیایی ″59 ′18ͦ 35 و ″1 ′19ͦ 35 شمالی و در زون سبزوار قرار گرفته است. واحدهای نفوذی شامل هورنبلند مونزوگرانیت، بیوتیت مونزوگرانیت، هورنبلندگرانودیوریت، بیوتیت-سینوگرانیت، مونزوگرانیت، هورنبلند¬کوارتزدیوریت، هورنبلندکوارتزمونزونیت، نیمه¬عمیق (کوارتزمونزودیوریت-پورفیری)، بیرونی (هورنبلندآندزیت، لاتیت، هورنبلندکوارتزلاتیت) و توف می¬باشد. بر اساس مطالعات ژئوشیمیایی ماگمای سازنده آن متعلق به سری کالکوآلکالن پتاسیم بالا و از نظر شاخص اشباع آلومین در قلمرو پرآلومین تا متاآلومین واقع می¬شود. این سنگ¬ها از نظر محیط ژئوتکتونیکی در محدوده قوس ماگمایی قرار می¬گیرند. در نمودارهای عنکبوتی غنی¬شدگی عناصر ناسازگار la, k, th, rb و آنومالی منفی عناصر ti, nb, sr, ba بیانگر ایجاد ماده مذاب حاصل از منشأ پوسته¬ای است. غنی¬شدگی نمونه¬ها از عناصر lile و تهی¬شدگی از عناصر hfse بیانگر ماگماتیسم کمان¬های آتشفشانی حاشیه قاره است که نمودارهای مختلف پترولوژی نیز محیط تکتونیکی منطقه مورد بررسی را مرتبط با زون¬های فرورانش حاشیه فعال قاره¬ای نشان می¬دهند. گرانیتوئیدهای نوع i نای از طریق ذوب بخشی سنگ¬های آذرین دگرگون شده قدیمی¬تر با ترکیب کالک-آلکالن، در نتیجه افزایش دما در منبع این سنگ¬ها یعنی پوسته زیرین ایجاد شده¬اند. داده¬های حاصل از آنالیزهای ژئوشیمیایی و ree پیشنهاد می¬کند که کمپلکس گرانیتوئیدی نای می¬تواند مشتق شده از ذوب بخشی آبدار سنگ¬های مافیک دگرگون شده (آمفیبولیت) با ترکیب کالک¬آلکالن تا کالک¬آلکالن پتاسیم بالا در پوسته زیرین باشد.