اثر فرآوری حرارتی بر بخش های نیتروژن و ناپدید شدن شکمبه ای و پس از شکمبه ای پروتئین دانه سویا

این آزمایش برای بررسی اثر برشته کردن و اکسترود کردن دانه سویا بر ترکیب شیمیایی، بخش های مختلف نیتروژن و تجزیه پذیری شکمبه ای و قابلیت هضم روده ای پروتئین خام انجام شد. بخش های مختلف نیتروژن توسط روش های شیمیایی اندازه گیری شد. تجزیه-پذیری شکمبه ای پروتئین خام و قابلیت هضم روده ای rup توسط روش سه مرحله ای آنزیمی به روش in vitro اندازه گیری شد. برشته کردن و اکسترود کردن دانه ها در دمای 145 درجه سانتی گراد انجام شد. ماده خشک، خاکستر و ماده آلی توسط فرآوری حرارتی تحت تاثیر قرار نگرفت (05/0p). برشته کردن و اکسترود کردن الیاف غیرقابل حل در شوینده خنثی و الیاف غیر قابل حل در شوینده اسیدی دانه سویا را کاهش داد (05/0>p). برشته کردن بخش های a و b1 نیتروژن و نیتروژن قابل حل دانه سویا را کاهش، اما بخش های b2، b3 و c را افزایش داد (05/0>p). کمترین تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین خام و قابلیت هضم روده ای rup در دانه سویای برشته مشاهده شد (05/0>p). در روش کیسه-های نایلونی، کمترین مقدار بخش سریع تجزیه (a) و بیشترین مقدار بخش کند تجزیه (b) پروتئین خام در دانه سویای اکسترود شده مشاهده شد (05/0>p). کمترین میزان تجزیه پذیری بخش b (c) در دانه سویای برشته مشاهده شد (05/0>p). نتایج این آزمایش نشان داد که فرآوری حرارتی به طور معنی داری بخش های نیتروژن را تغییر و تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین سویا در مقایسه با سویای خام را کاهش داد. اما اکسترود کردن به دلیل کاهش بخش c و افزایش قابلیت هضم روده ای rup از برشته کردن بهتر بود.