بررسی نحوی انواع جمله، شبه جمله و عبارت های موول در آیات قرآن کریم

همانطور که در علم صرف، ساختمان و کیفیت کلمات مورد بحث می باشد، در علم نحو قواعد الفاظ از نظر اعراب، کیفیت به کار رفتن کلمات و بیان روابط آن ها با یکدیگر مورد بررسی قرار می گیرد. پیدایش صرف و نحو عربی برای حفظ سلامت زبان از گرداب لهجه های عامیانه و همچنین شیوائی سخن بوده است. ملت عرب از ترس تحریف قرآن کریم، به وضع قوانین نحوی پرداختند. بنابراین نحو عربی اهتمام دانشمندان را به دلیل اهمیت آن در زندگی علمی و در امان ماندن زبان قرآن از لحن، برانگیخت. اشراف بر قواعد صرف ونحو، بیش از پیش معجزه بودن قرآن کریم را ثابت می کند؛ زیرا با فصیح ترین الفاظ، نظم معانی بلیغ وشیوا، بیانی رسا و دل نشین که دیگر کتاب ها و کلام ها عاجز از رقابت با آن هستند، اعجاز خویش را ثابت کرده است. در پایان نامه ی حاضر که به روش توصیفی - تحلیلی نگاشته شده، سعی بر آن شده که بررسی نحوی انواع جمله، شبه جمله و عبارت های موول در آیات قرآن کریم، در رأس اهداف قرار گیرد. پژوهش حاضر، ضمن بررسی موارد فوق الذکر از کتب نحوی، به استخراج نمونه های آن از آیات قرآن کریم پرداخته و آنها را گردآوری می نماید تا به سهولت در دسترس دانشپژوهان قرار گیرد. چنین استنباط می شود که جمله اسمیه بسیط نسبت به انواع دیگر جملات، بیشترین تعداد را بین آیه های قرآن کریم، به خود اختصاص داده است؛ عبارات موولی که در قرآن کریم به کار رفته، نقش های نحوی متنوعی مانند: فاعل، نائب فاعل، مبتدا، خبر، مفعول به، مضافٌ الیه، جار و مجرور و... را می پذیرند. گفتنی است که این عبارات، تقریباً تمامی نقش های اعرابی را می پذیرند.