تأثیر دو شیوه تمرین پلایومتریک با اضافه بار و بدون اضافه بار بر عملکرد بی هوازی بازیکنان بسکتبال پسر 18 –15 سال

هدف این پژوهش بررسی تأثیر دو شیوه تمرین پلایومتریک با اضافه بار و بدون اضافه بار بر عملکرد بی هوازی بازیکنان بسکتبال پسر18– 15 سال بود. 43 نفر از بازیکنان منتخب بسکتبال پسر دبیرستان های شهر سنندج به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های کنترل و تجربی تقسیم شدند. روش اجرای تحقیق، نیمه تجربی با گروه کنترل و استفاده از روش نمونه گیری هدفمند بود. گروه های تجربی علاوه بر تمرین های عادی بسکتبال، یک دوره تمرینی پلایومتریک با اضافه بار و بدون اضافه بار شش هفته ای، 2 جلسه در هفته و هر جلسه حدود 60 دقیقه را انجام دادند، در حالی که گروه کنترل تنها تمرین های عادی بسکتبال 3 جلسه در هفته را انجام دادند. پرش عمودی، چابکی، سرعت، توان حداکثر، توان حداقل، توان میانگین و شاخص خستگی، قبل و بعد از 6 هفته انداره گیری شد. آزمودنی ها، میانگین و انحراف استاندارد سن 08/1 ± 44/16 سال، قد 87/8 ± 28/175 سانتی متر، وزن 01/13 ± 80/63 کیلوگرم، شاخص توده بدن 57/3 ± 70/20 کیلوگرم بر مترمربع، درصد چربی بدن 22/5 ± 57/21 و vo2max61/7 ± 26/35 داشتند. به منظور بررسی توزیع طبیعی متغیرها از آزمون کلموگراف– اسمیرنوف استفاده شد. برای بررسی تغییرات درون هر گروه از آزمون t همبسته و برای مقایسه بین گروه ها و آزمون فرضیه ها از آنالیز واریانس یک طرفه(anova) و آزمون تعقیبی(lsd) استفاده گردید. نتایج این پژوهش نشان داد که در پرش عمودی در گروه های پلایومتریک(با اضافه بار و بدون اضافه بار) نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی دار بود، اما بین دو گروه پلایومتریک، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. در چابکی و سرعت بین هر سه گروه تفاوت معنی دار بود، اما در توان حداکثر، توان حداقل و توان میانگین بین گروه پلایومتریک با اضافه بار و گروه کنترل تفاوت معنی دار بود، اما با گروه پلایومتریک بدون اضافه بار، تفاوت معنی دار نبود. در شاخص خستگی بین سه گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد.