تأثیر ساکارز و اسیدبوریک بر روی کیفیت نشاء و میوه ی گوجه فرنگی (lycopersicon esculentum mill.)

گوجه فرنگی با نام علمی lycopersicon esculentum mill. از دیدگاه اقتصادی پس از سیب زمینی دومین محصول پرارزش کشاورزی محسوب شده و از لحاظ مصرف سرانه نیز پس از آن قرار دارد. این گیاه نسبت به نشاکاری عکس العمل مثبت نشان می دهد و یکی از معروف ترین گیاهان نشایی است. در نتیجه تولید نشای با کیفیت بالا، نقش عمده ای در تولید این محصول ایفا می کند. لذا به منظور بررسی اثر تغذیه نشاء روی کیفیت میوه گوجه فرنگی آزمایشی طی سال های 90-1389 در گلخانه های شرکت کشت و صنعت دلند واقع در استان گلستان صورت پذیرفت. برای انجام این آزمایش، ابتدا بذور گوجه فرنگی رقم سوپرآ در ظروف مخصوص، کشت شدند. در ادامه، نشاهای کوچک حاصل از جوانه زنی بذور به دو گروه تقسیم شدند: 1- نشاهایی که عمل محلول پاشی در خزانه روی آنها انجام گرفت و 2- نشاهایی که بلافاصله پس از انتقال به مزرعه تیمار شدند. محلول پاشی هر گروه طی سه مرحله با غلظت های 0، 5 و 10 درصد ساکارز و 0، 1/0 و 2/0 درصد اسیدبوریک، انجام شد. در نهایت فاکتورهای کیفی و کمی نشاء و میوه های حاصله از آنها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که تغذیه نشاها با ساکارز و اسیدبوریک در خزانه، ارتفاع نشاء و سطح برگ را تا حدود 30 درصد نسبت به شاهد کاهش داد که برای کاهش استرس ناشی از انتقال به مزرعه بسیار مناسب می باشد. در نتیجه ی کاهش رشد قسمت هوایی، نسبت ریشه به ساقه نشاها در تمامی تیمارهای حاوی ساکارز افزایش یافت. تعداد خوشه و گل بوته و نیز ph، لیکوپن و شاخص طعم در میوه های حاصل از نشاهای تیمارشده با 10 درصد ساکارز و 1/0 درصد اسیدبوریک در خزانه، به طور معنی داری نسبت به شاهد افزایش یافت. تغذیه نشاها با ساکارز و اسیدبوریک بلافاصله پس از انتقال به مزرعه نیز، اثرات مثبتی را روی رشد و نمو گیاه در پی داشت. تعداد گل و میوه در تمامی تیمار ها بیشتر از شاهد بود که نشان دهنده عملی بودن نتایج به دست آمده از این بررسی می باشد.