بررسی ارتباط غیر خطی بین سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت و عملکرد شرکت‎های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران (به تفکیک صنعت)

هدف نهایی اکثر شرکت‎ها، که مدیران برای دستیابی به آن تلاش می‎کنند، افزایش ارزش شرکت و به تبع آن افزایش ثروت سهامداران می‎باشد. یکی از عواملی که می‎تواند در افزایش ثروت سهامداران موثر واقع شود، تعیین محدوده میزان سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت با هدف کسب حداکثر بازده و عملکرد است. هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه غیر خطی بین سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت و عملکرد شرکت‎های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، طی سال‎های 86-90 بطور کلی و با توجه به تفاوت میزان سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت در صنایع مختلف، به تفکیک صنعت است. نمونه مورد بررسی شامل 163 شرکت (815 سال- شرکت) می‎باشد. سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت به عنوان متغیر مستقل و عملکرد شرکت به عنوان متغیر وابسته و اندازه‎ی شرکت، اهرم مالی، سودآوری، سود نقدی هر سهم و نرخ بیکاری به عنوان متغیر کنترلی مورد بررسی قرار گرفتند. برای آزمون فرضیه تحقیق از مدل رگرسیونی درجه دوم چند متغیره به روش حداقل مربعات تعمیم یافته برآوردی (egls ) استفاده شده است. یافته‎های تحقیق نشان می‎دهد که در صنایع کانی غیر فلزی، محصولات غذایی و کل شرکت‎های موجود در نمونه مورد بررسی، بین سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت و عملکرد شرکت، رابطه u شکل وجود دارد یعنی یک نقطه حداقل خواهیم داشت که در آن به ازای سطح معینی از سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت، عملکرد حداقل خواهد شد، به عبارت دیگر، هزینه و زیان‎های سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت در سطوح پایین سرمایه‎گذاری، ممکن است بیش از مزایای آن باشد. با این حال بعد از سطح معینی از سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت افزایش در سرمایه‎گذاری، به افزایش عملکرد شرکت منجر خواهد شد. در صنعت محصولات شیمیایی، تجزیه و تحلیل داده‎ها حاکی از وجود رابطه u شکل وارون است، که در آن یک نقطه حداکثر یا بهینه وجود دارد و برای سطح معینی از سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت، عملکرد حداکثر می‎شود. به عبارتی، برای سطح معینی از سرمایه‎گذاری در دارایی‎های ثابت، مزایا و منافع بیش از هزینه‎ها خواهد بود و بعد از نقطه بهینه که بیشترین عملکرد حاصل می‎شود، با افزایش دارایی‎های ثابت رفته رفته هزینه‎هایی بیش از منفعت خواهیم داشت.