ارزیابی جداشدگی بتن خودتراکم الیافی با استفاده از آزمایش های غیر مخرب

جداشدگی در بتن های خودتراکم به دو صورت استاتیکی و دینامیکی رخ می دهد که احتمال دارد به شدت خواص بتن سخت شده را تحت تاًثیر قرار دهند. محققین تلاش زیادی را جهت ارزیابی جداشدگی در بتن های خودتراکم ارائه داده اند؛ لیکن هنوز توافق عمومی بر روی یک روش ساده و دقیق صورت نپذیرفته است. در پژوهش حاضر سعی شده است تا با ارائه یک روش بر مبنای اندازه گیری مقاومت الکتریکی بتن تازه در طول زمان کوتاهی به ارزیابی جداشدگی استاتیکی و دینامیکی پرداخته شود. 10 طرح مخلوط تهیه شده است. طرح مخلوط حاوی خاکستربادی بیشترین میزان جداشدگی را از خود نشان داده است. با اصلاح طرح مخلوط از طریق استفاده از الیاف پلی پروپیلن یا دوده سیلیسی و یا اصلاح دانه بندی مصالح سنگی شاخص های جداشدگی تعیین گردیدند. نتایج با روش های مرسوم از جمله astm c1610، جعبه l، مشاهده چشمی و آزمایش جذیان مورد مقایسه قرار گرفته است. نتایج نشان داد که افزودن الیاف به میزان 15/0 درصد حجمی و همچنین جایگزینی دوده سیلیسی به میزان 8 درصد وزنی سیمان باعث افزایش پایداری مخلوط ها گردیدند. اندیس های جداشدگی بدست آمده با نتایج مقاومت فشاری بتن های سخت شده نیز همگرایی مناسبی داشتند. بدین ترتیب نتایج این مطالعات حاکی از آن است که روش پیشنهادی قادر است شاخص جداشدگی را به راحتی و با سرعت و دقت زیاد تعیین نماید.