مقایسه اثر درمانی کورکومین(curcumin) با درمان رایج لیکن پلان اروزیو-آتروفیک دهانی(مطالعه کارآزمایی بالینی دوسویه کور)

مقدمه: لیکن پلان دهانی یک بیماری شایع مزمن پوستی مخاطی با منشا ایمونولوژیک میباشد که به اشکال متفاوتی از جمله: رتیکولار،پلاک مانند،آتروفیک،اروزیو و بولوز تظاهر می یابد.بیماران با لیکن پلان دهانی آتروفیک-اروزیو اغلب درد و سوزش دارند که نیازمند درمان میباشند.درمان اصلی و اولیه لیکن پلان دهانی کورتیکواستروییدهای موضعی و سیستمیک میباشد.با توجه به عوارض جانبی کورتیکواستروییدها به خصوص انواع سیستمیک آنها (افزایش فشار خون، ساپرس آدرنال و ...)امروزه استفاده از داروهای گیاهی با اثرات جانبی کم، خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی به تنهایی یا همراه با کورتیکو استروییدها دردرمان لیکن پلان دهانی رایج شده است.لیکن در این مطالعه به بررسی اثر کورکومین بر روی لیکن پلان دهانی آتروفیک- اروزیو پرداختیم. مواد وروش کار: این مطالعه به صورت کار آزمایی بالینی تصادفی شده دوسویه کور بر روی 22 بیمار مبتلا به لیکن پلان دهانی آتروفیک-اروزیو مراجعه کننده به بخش بیماریهای دهان دانشکده دندانپزشکی (از مهرماه تا اسفندماه 1391 ) که بیماریشان از طریق بالینی و هیستوپاتولوژی تایید شده بود، انجام شد.بیماران به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. در هر دو گروه دهانشویه دگزامتازون و نیستاتین به صورت 3بار در روز تجویر شد.همچنین گروه اول(کنترل) قرص دارونما(4عدد در روز) و گروه دوم قرص کورکومین(500میلیگرم 4 عدد در روز) به صورت سیستمیک، به مدت یک ماه دریافت کردند.کنترل بیماران، درهفته های دوم و چهارم انجام شد و ضایعات در این جلسات از نظر شدت درد و سوزش قبل و بعد از درمان بررسی شدند. متغیرها بوسیله آزمون فریدمن و من ویتنی آنالیز شدند و در سایرمتغیرها از آنالیزهای دیگر مانند:فیشر، t.test و... استفاده شد. یافته ها: 22 بیمار مبتلا به لیکن پلان دهانی وارد مطالعه شدند که 2 نفر از آنها به علت عدم همکاری از مطالعه خارج شدند.12 نفر(60%) در گروه تجربی قرار داشتند که شامل 10 زن(3/83%) و 2 مرد( 7/16% ) و8 نفر(40%)در گروه کنترل قرار گرفتند که شامل3 زن(5/37%) و 5 مرد(62.5%)بود. میانگین سنی بیماران گروه تجربی 22/11±42/49سال و در گروه کنترل 438/9±75/52 سال بود.مقایسه میزان درد و سوزش ، نوع و شدت ضایعات،میزان بهبودی در هر یک از دو گروه در پایان درمان نسبت به قبل از درمان از نظر آماری ،معنی دار بود ولی در مقایسه دو گروه تجربی و کنترل با هم،تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد.در ضمن هیچ عارضه جانبی در اثر مصرف کورکومین در این دوز مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نبود تفاوت آماری معنی دار در میزان بهبودی،میزان درد و سوزش و نوع و شدت ضایعات بین دو گروه در این مطالعه ،اثر درمانی کورکومین در بهبودی ضایعات لیکن پلان دهانی اروزیو-آتروفیک تایید نگردید.انجام مطالعات بیشتر در این زمینه به خصوص با دوز بالاتر کورکومین و حجم نمونه بیشتر بیماران ضروری به نظر میرسد.