بررسی تاثیر انواع دانه بندی مصالح سنگی بر مقاومت کششی غیر مستقیم آسفالت ماستیک (نفوذ پذیری )

هر چه از عمر بتن آسفالتی متداول می گذرد از خاصیت رزینی قیر داخل ان کاسته می شود و همین امر موجب کاهش چسبندگی قیر به مصالح سنگی خواهد شد. کاهش چسبندگی قیر به مصالح سنگی عامل اصلی ایجاد خرابیهای نظیر ترک خوردگی در درمای پایین دانه دانه شدن عریان شدگی و ... است که تمام این خرابیها ناشی از مقاومت کششی پایین بتن آسفالتی متداول می باشد آسفالت ماستیک نفوذ ناپذیر مخلوطی بدون تخلخل است که از مصالح سنگی و یک ترکیب قیری به نام ماستیک تشکیل می شود. ماستیک شامل درصد بالایی فیلر می باشد که به طور یکنواخت داخل قیر پخش شده است. در آسفالتهای نفوذ ناپذیر به علت ترکیب و امتزاج فیلر و قیر چسبنده تولید شده دارای ویسکوزیته چسبندگی و حالت قطبی بسیار بالایی است که همین امر موجب به وجود آمدن یک اتصال قوی بین چسبنده مورد نظر و مصالح سنگی و در نهایت افزایش مقاومت کششی می شود. علاوه بر آن با توجه به درصد بالای قیر ضخامت اندود قیری اطراف مصالح سنگی افزایش می یابد که این خود عامل مهمی جهت بالا بردن مقاومت این مخلوط در برابر عریان شدگی است. در این پژوهش علاوه بر طراحی و پخت اسفالت ماستیک جهت دسترسی به مقاومت کششی هر چه بالاتر در این اسفالتها مخلوطهایی با 5 نوع دانه بندی از ریزترین تا درشت ترین دانه بندی ساخته شدند و تحت آزمایش کشش غیر مستقیم قرار گرفتند تا تاثیر دانه بندی بر مقاومت کششی این مخلوطها و عریان شدگی مصالح مورد ارزیابی قرار گیرد . بدین منظور دستگاه آِزمایش کشش غیر مستقیم نیز در این تحیقیق طراحی و ساخته شد. طبق آزمایش های انجام شده یک دانه بندی میانی متوسط شامل مصالح سنگی درشت دانه ریزدانه و فیلر با اندازه های مختلف که میزان قیر بهینه کمتری نسبت به سایر دانه بندیها دارد دارای بیشترین مقدار مقاومت کششی است و یک دانه بندی بسیار ریز که میزان قیر بهینه بیشتری نسبت به سایر دانه بندیها دارد کمترین مقاومت کششی را دارا است. همچنین براساس این پژوهش آسفالتهای نفوذ پذیر به هیچ عنوان دچار عریان شدگی نمی گردند