تحلیل و بررسی قطعه کنسرتو برای ویولنسل اثر جورجی لیگتی

در طول تاریخ همواره نائل آمدن به زبانی ویژه و شخصی هدفی والا و چشم نواز برای آهنگسازان بوده است. در راستای رسیدن به این هدف آهنگسازان در بسیاری موارد خالق و بنیانگذار جریان ها و سبک های مهمی بوده اند که در تاریخ ثبت گردیده است. کنکاش بی وقفه ی لیگتی آهنگساز رومانیائی نیز در جهت رسیدن به این هدف، زندگی حرفه ای او را به دوره هائی که هر کدام زبان موسیقائی مختص به خود را دارد تقسیم می کند. بازه ی 70-1960 نیز با توجه به مختصات مشترک آثار آن برای لیگتی سبکی خاص را به ارمغان می آورد. در این پژوهش به بررسی اجمالی چند تکنیک مورد توجه لیگتی در آثار دهه ی 60 و 70 می پردازیم. ابتدا آهنگسازی بر اساس رنگ های صوتی، که عبارتست از بهره بردن از ویژگیهای ذاتی صوتِ موسیقائی به عنوان مصالح اصلی ساخت اثر. سپس به معرفی بافت مایکروپلی فونی و همچنین استفاده ی مکرر از گونه های مختلف خوشه ی صوتی در آثار این دهه می پردازیم و در آخر ایده ی هرج و مرج ریتمیک، یکی دیگر از مشخصه های آهنگسازی لیگتی در این دوره را مورد بررسی قرار می دهیم. قطعه ی کنسرتو برای ویولنسل و ارکستر (1966)، نمونه ای از ساز و کار آهنگساز در این بازه ی زمانی است. ما در اینجا با معرفی و تشریح تکنیک های ذکر شده از یک سو و پیگیری نمودهای گوناگون هر یک در این قطعه ، به تحلیل و بررسی این اثر می پردازیم.