رابطه بین سبک دلبستگی ایمن، تمایزیافتگی (موقعیت من) و رضایت زناشویی با میانجی گری خوش بینی در والدین دانش آموزان پایه اول متوسطه شهرستان داراب

پژوهش حاضر باهدف بررسی رابطه بین سبک دلبستگی ایمن، تمایز یافتگی (موقعیت من) و رضایت زناشویی با واسطه گری خوش بینی در بین والدین دانش آموزان پایه اول متوسطه شهرستان داراب، در سال تحصیلی 92-91 اجرا شد. 314 والد به شیوه ی نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های سبک دلبستگی ایمن، تمایز یافتگی موقعیت من، خوش بینی زوج ها و رضایت زناشویی را تکمیل کردند. تحلیل داده ها با استفاده از رگرسیون چند متغیری سلسله مراتبی همزمان به روش بارون و کنی برای بررسی دو مدل طراحی شده انجام شد. یافته ها در مورد مدل فرضی اول نشان داد که بین سبک دلبستگی ایمن و خوش بینی، بین خوش بینی و رضایت زناشویی، بین سبک دلبستگی ایمن و رضایت زناشویی رابطه ی مثبت وجود دارد و خوش بینی میانجی بین سبک دلبستگی ایمن و رضایت زناشویی است. همچنین یافته های مدل فرضی دوم نشان داد که بین موقعیت من و خوش-بینی، بین خوش بینی و رضایت زناشویی و بین موقعیت من و رضایت زناشویی رابطه ی مثبت وجود دارد، همچنین خوش بینی میانجی بین موقعیت من و رضایت زناشویی است. این یافته ها از این باور حمایت می کند که روابط اولیه ی افراد در محیط خانواده به شکل گیری سبک دلبستگی خاص و سطوح بالا یا پایین تمایزیافتگی منجر می گردد و این تجارب اولیه بر روابط بین فردی زوج ها در بزرگسالی تأثیر مستقیم می گذارد. همچنین خوش بینی نقش واسطه ای بین سبک دلبستگی ایمن و موقعیت من با رضایت زناشویی محسوب می شود.