بررسی تطبقی هجو در قرآن کریم و شعر جاهلی

ادبیّات به ویژه شعر عصر جاهلی از لحاظ شکل و فصاحت و بلاغت در اوج قرار داشت و شاعران از اغراض و فنون مختلف شعر بهره می گرفتند تا بتوانند آن را در سوق عکاظ عرضه نمایند و برای خود و قبیله شان افتخار کسب کنند. هجو ازکهن ترین اغراض شعری است؛ زیرا هجو از عواطفی ناشی از کینه، بغض، تنفّر، دشمنی ها یا امیال درونی نشأت می گیرد که همیشه در انسان وجود داشته و گاهی به صورت هجو آشکار گردیده است. از سوی دیگر با در نظر گرفتن درون مایه ی هجو می توان آن را به انواع زیر تقسیم نمود: 1- هجو شخصی و اخلاقی 2- هجو اجتماعی 3- هجو قبیله ای و سیاسی 4- هجو دینی هجو در شعر جاهلی شمشیر بُرّنده ای بود که شاعر به وسیله ی آن از شرافت و ناموس قبیله اش دفاع می کرد و بیشتر جنبه ی قبیله ای داشت و کمتر اغراض شخصی را در برمی گرفت و از کینه، تنفّر، دشمنی وستیز نسبت به قبیله ی دشمن ناشی می شد.