بهبود کارایی پروتکل های مسیریابی امن با راهکارهای ناشناسی در شبکه های موردی سیار

یکی از حملات شایع در شبکه های بی سیم شنود به منظور افشای ارتباطات کاربران شبکه است. با توجه به طبیعت امواج رادیویی، ارتباطات درونی شبکه های بی سیم براحتی برای یک دشمن خارجی قابل شنود است. اگرچه تعداد پروتکلهای مسیریابی امنی که برای شبکه های موردی طراحی شده اند بسیار زیاد می باشد اما تعداد اندکی از آنها مباحث ناشناسی را در طراحی مد نظر قرار داده اند. در این پایان نامه سعی برآن بوده است تا با ارایه یک تعریف جامع از ناشناسی، پروتکل مسیریابی طراحی شود که بتواند کلیه نیازمندیهای ناشناسی در شبکه های موردی را تامین نماید. مخفی بودن هویت گره های مبداء و مقصد و گره های میانی مسیر، عدم توانایی ردیابی بسته های مسیریابی و داده به منظور کشف مسیر و مخفی ماندن تعداد گام مسیر از مهمترین اهداف طراحی این پروتکل می باشد. در این راستا، ابعاد مختلف ناشناسی مورد بررسی قرار گرفته و اولویت های نسبی آنها تعریف شده است. بعلاوه انواع تحلیلهای ناشناسی مانند مقاومت در برابر حملات تحلیل ترافیک و تحلیل زمانی مورد بررسی قرار گرفته اند. روش ارایه شده مبتنی بر استفاده از کلمات رمز عمومی موقتی (یکبار مصرف) و شناسه های استعاری (pseudonym) است و از روش مسیریابی لایه-ای (onion routing) که سربار بالایی داشته و امکان افشاء برخی از اطلاعات مسیریابی را ایجاد می کند استفاده نگردیده است. برای مقابله با حملات تحلیل زمانی و تحلیل ترافیک، علاوه بر تغییر گام به گام محتوای بسته ها، پیاده سازی ifm (invalid forwarding mechanism) ارایه گردیده است. همچنین با پشتیبانی از چند مسیری امکان کشف مسیر کاهش پیدا نموده است. پارامترهای ناشناسی در این تحقیق به صورت تحلیلی با دیگر پروتکلها مقایسه شده اند و برای مقایسه پارامترهای کارایی (مانند تاخیر انتها به انتهای بسته های داده) نیز از شبیه سازی با ابزار ns-2 استفاده شده است. آنچه از نتایج شبیه سازی بدست می آید بهبود کارایی شبکه به میزان محسوسی در مقایسه با اکثر روشهای موجود می باشد.