فضاسازی آموزش زبان دوم بر مبنای زبان مادری

در این تحقیق به چگونگی یادگیری زبان مادری و زبان های بیگانه و شباهت ها و تفاوت های میان این دو می پردازیم.در مرحله بعدی چگونگی و امکان شبیه سازی فراگیری یا آموزش زبان خارجی و زبان مادری را مورد بررسی قرار می دهیم و در نهایت این شیوه را به منظور یافتن گروه هدف در بخش آموزش زبان های خارجی تحلیل می کنیم. بدون شک هدف اصلی از یادگیری هر زبان ایجاد ارتباط با محیط بیرونی است که مصداق ملموس این ارتباط در وهله اول ارتباط کلامی یا محاوره و مکالمه است.اولین مهارت از مهارتهای چهارگانه زبانی ( (ecouter,parler,lire,ecrire که در کودک تقویت می شود گرچه به صورت ناخودآگاه، توانایی شنیدن است .البته شایان ذکر است محیط های شنیداری که کودک در آن واقع می شود و صحبت کردن اطرافیان با وی نقش به سزایی در تقویت تکلم کودک دارد. نتیجه چندین ماه شنیدن زبان مادری و سعی بر تقلید این اصوات منجر به آغاز صحبت کردن کودک می شود.همان طور که می بینیم کودک برای فراگیری زبان مادری اش حداقل در حوزه صحبت کردن ( صرف نظر از خواندن و نوشتن) تلاشی نمی کند. یادگیری زبان بیگانه برای بسیاری از زبان آموزان با انگیزه های متفاوت کاری دشوار است ،خصوصا مهارت صحبت کردن که همان طور که اشاره شد هدف اصلی هر زبان است و بر خلاف زبان مادری در زبان های خارجی آخرین مهارتی است که زبان آموز به دست می آورد.در نتیجه اگر بتوان فراگیری زبان دوم را به زبان مادری نزدیک کرد ، هم تغییری در اولویت بندی مهارت ها صورت می گیرد و هم این روند تسهیل می یابد. از دیگر اهداف این شیوه می توان به ایجاد خودمختاری (autinomie) در زبان آموز اشاره کرد.یعنی توانش زبانی(competence linguistique) و عملکرد زبانی (performance linguistique) زبان آموز را تا حدی به یکدیگر نزدیک کرد که برای پاسخ به محرک های بیرونی در جستجوی ساختن ساختار مناسب نباشد.