بررسی نقش اختلافات داخلی و شورش های ممالک تابعه در تضعیف شاهنشاهی هخامنشی(330-550 ق.م)

پس از سرآمدن روزگار مادها، هخامنشیان جای آنان را گرفتند، پارس ها همزمان با مادها در ایران استقرار یافتند. پارس ها بر سر خوانی که مادها گسترده بودند نشستند و آن را تکامل و توسعه دادند و سرانجام توانستند اولین شاهنشاهی جهان را به معنی واقعی کلمه برقرار کنند. برای اولین بار سراسر بین النهرین با حکومت های بسیار مهم و کهن خود تحت تابعیت ایران درآمد و سپس شرق و غرب رویاروی یکدیگر قرار گرفتند. شاهنشاهی هخامنشی یکی از تأثیر گذارترین حکومت های حیات بشری بوده است که به رغم برخورداری از سابقه ای دویست و سی ساله به دست سرداری جوان و کم تجربه منقرض شد. تأسیس این شاهنشاهی که اقوام، زبان ها و فرهنگ های گوناگون و متنوعی را در بر می گرفت، ابتکاری بزرگ در تاریخ جهان بود، دولتی واحد و متمرکز که تا سالها بعد، فقط امپراطوری روم توانست با آن برابری کند، و این شاهنشاهی با این حد از قدرت و عظمت و گستردگی قلمرو به مرور زمان از درون فروپاشید. در واقع هدف از این نگارش بررسی نقش اختلافات و شورش ها و چگونگی تأثیرآنها در روند تضعیف شاهنشاهی هخامنشی است. در این پژوهش چنین فرض شده است، که اختلافات داخلی و توطئه های درونی دربار و شورشهای ممالک تابعه بخصوص شورش های مکررمصر و قیام ساتراپ-های آسیای صغیر موجب تسریع فروپاشی این تمدن شده است. بررسی سوابق تاریخی نیز موید این پیش فرض است که. اختلافات و شورشها از جمله مهمترین عوامل فروپاشی درونی و تدریجی این حکومت بوده است. این پژوهش تلاش اندکی است در جهت بررسی نقش اختلافات داخلی و شورش های ممالک تابعه در تضعیف شاهنشاهی هخامنشی از آغاز حکومت کوروش دوم(530– 550 ق.م) تاپایان حکومت داریوش سوم(330-336 ق.م) که در پنج فصل نگاشته شده است. واژگان کلیدی: شاهنشاهی، اختلافات داخلی، تضعیف، شورش های ممالک تابعه، هخامنشیان