مطالعه سبک شناختی گفتارنوشت های نثر عرفانی (از قرن چهارم تا پایان قرن هفتم)

گفتارنوشت نامی است که در این پژوهش برای معرفی نوعی از نوشتار وضع شده است. گفتارنوشت پیوستاری است میان گفتار و نوشتار، ژانری است که در آن عناصر گونه گفتاری و گونه نوشتاری زبان در هم آمیخته شده اند. پیکره زبانی این تحقیق تعداری از متن های نثر عرفانی در محدوه زمانی قرن چهارم و پنجم هجری تا نیمه قرن هفتم است که در پنج لایه سبکی بررسی شده اند. محقق کوشیده است تا مختصات سبک شناسی گفتارنوشت را با استفاده از دانش زبانشناسی تبیین نماید. در لایه های آوایی، صرفی و نحوی واحدهای زبانی کوچکتر از جمله و در لایه کاربردشناسی واحدهای بزرگتر از جمله و عوامل بافتی مورد توجه قرار گرفته است. درلایه ایدئولوژیک به نقش گفتارنوشت ها در مناسبات قدرت پرداخته شده است. طرح مسئله و مسائل روش شناختی در بخش مقدماتی، تحلیل های سبک شناختی در بخش دوم و یافته های تحقیق در بخش نهایی جمع بندی شده است. دو پیوست شامل فهرستی از گفتارنوشت ها و برخی مسائل زبانی که به شناخت گفتارنوشت های امروزی یاری می رساند در پایان افزوده شده است.